حراج تهران سالهاست وارد سرمایه‌گذاری در بخش هنر شده است و توانسته رونقی به بازار هنر ایران ببخشد. با این رونق گروههایی به فکر سرمایه‌گذاری در هنر افتادند و بیش از 2 سال هم از ورود حراج ملی به عنوان رقیب حراج تهران در صحنه می‌گذرد.
در این حراج‌ها نکته قابل توجه اعداد و ارقامی است که جابه‌جا می‌شود؛ این جابجایی، یک شوک بزرگ به بازار هنر است. از طرفی جای خوشحالی دارد که حراج آثار هنری در ایران با این سابقه کم توانسته در این عرصه حضور مستمر داشته و افکار عمومی را به خود مشغول کند؛ اما از طرفی دیگر این سؤال به ذهن خطور می‌کند که چه سقفی برای این اعداد تعیین شده است؟! قیمت‌گذاری توسط چه کسانی صورت می‌گیرد و معیار آن چیست؟
حراج ملی و حراج تهران هر دو نقاط ضعف و قوتی دارند اما یکی از مسایلی که می‌تواند باعث جذب هنرمند و خریدار به این حراج ها شود شفاف بودن عملکرد و فعالیت آنها است.
به طور مثال در حراج تهران ضعف اطلاع‌رسانی وجود دارد؛ در واقع همه هنرمندان برای ارائه آثار خود به دبیرخانه این حراج نمی‌داند از چه طریقی با مسؤولان مربوطه آن ارتباط گیرد؛ در واقع هر کسی که سمیع‌آذر و دیگر متولیان حراج را بشناسد، می‌تواند اثر خرید و فروش کند.
در حالی که باید بر اساس استانداردهای جهانی دبیرخانه‌ای در اختیار همه هنرمندان تهرانی و شهرستانی باشد تا آنها را در این رویداد هنری هدایت کند. قابل ذکر است که حتی در سایت حراج تهران آدرس دبیرخانه و یا دفتری گنجانده نشده است.
شاید بتوان گفت با توجه به اینکه هیچ گونه فراخوان رسمی و رسانه‌ای برای گردآوری آثار صورت نگرفته است تنها افرادی می‌توانند آثار خود را به حراج ارائه دهند که از سمت حراج با آنها در تماس باشند. این مسائل نشان می‌دهد که حراج تهران چقدر با استانداردهای جهانی فاصله دارد.
البته در حراج ملی و در طی دو دوره برگزاری این حراج، شفافیت‌های لازم انجام شد اما شاید به دلیل جا نیفتادن این حراج‌ها در ایران و ناآشنا بودن به مقوله حراج، مورد انتقاد نیز قرار گرفت.
فارغ از تمام کاستی‌ها، شنیدن اعداد و ارقام که در این حراج‌ها بر روی آثار ایرانی چکش زده می‌شود، هر هنرمندی را تحت تاثیر قرار می‌دهد و انگیزه‌ای برای برخی هنرمندان است.
امید است گروههای علاقمند بتوانند از تجربه حراج‌های اخیر استفاده کنند و با مطالعه بیشتر تلاش کنند تا حراجی در قد و قواره آثار هنری ایران اسلامی برگزار کنند.
