یک نفر صدای خوبی دارد و موفق می شود، نوش جانش.
یک نفر هنرمند است و بازیگری را خوب بلد است و موفق می شود، نوش جانش.
یک نفر هم صرفاً صورت دارد و هیچ، و موفق میشود. اینجاست که خود عبارت "نوش جانش" هم میلی برای حضور در جمله پیدا نمیکند و میرود توی تراس و سیگار میشکد.
