درست است كه خدا طلاق را حلال كرده و اجازه داده است، اما با اين كه اجازه داده، هيچ چيزى را در امور حلال به اندازه طلاق نفرت ندارد.

«إن الله یبغُضُ کُلَّ مطلاقٍ ذَوَّاق»(۳)

خدا دشمن آن انسانى است که خیلى طلاق در زندگى‏اش هست و زن را بازیچه شهوات خودش قرار داده.

دو سال با این است و طلاقش مى‏دهد. سه سال با یکى دیگر مى‏رود، چهار سال با یکى دیگر، اصلاً این موجود کارش این است. علامت او این است که مبغوض خداست و درهاى رحمت الهى به روى او بسته است.

امام صادق علیه‏السلام مى‏فرماید:

«إن الله یحبُّ البیتَ الذى فیهِ العُرس و یبغُض البیتَ الذى فیهِ الطلاق»

خانه‏اى که در آن عروسى است، خدا عاشق آن خانه است، خانه خوبى است.

اما خانه‏اى که صحبت طلاق در آن آمد، خدا نظرش به آن خانه نظر کینه و دشمنى است، از آن مرد و زن بدش مى‏آید، نفرت دارد.

«ما من شى‏ءٍ أبغضُ إلى الله من الطلاق»

نزد خدا هيچ چيزى مبغوض‏تر از طلاق نيست.