فیلم سینمایی "هجوم" آخرین ساخته "شهرام مکری" این روزها در سینمای هنر و تجربه اکران عمومی خود پشت سر می گذارد.
فیلم سینمایی "هجوم" تجربه دیگری بر پایه فرم گرایی از شهرام مکری ادامه راه این کارگردان سینما بر آثار قبلی وی است. شهرام مکری در هجوم هم اصول فیلم های قبلی خود را بر پایه اصرار بر فرم گرایی ادامه داده است.
تماشاگر آثار مکری در سالهای گذشته می داند که نمی تواند امید چندانی به محتوا داشته باشد. به همین دلیل مخاطب غیر سینمایی که بیشتر درگیر داستان می شود تا فرم شاید از آثار مکری لذت خاصی نبرد. البته این اتفاق در تماشاگران سینما دوست هم کم کم اتفاق می افتد.
قتلی اتفاق افتاده است و سه پلیس برای بررسی جرم به ورزشگاهی آمدهاند. آنها مظنون به قتل را هم همراه خود دارند وفقط کافیست که خط سیر وقوع قتل را دریابند اما این برای‌شان کار پیچیدهای خواهد بود. دوستان مقتول نمی‌خواهند همکاران خوبی برای پلیس باشند.
این فیلم از نگاه مکری بیشتر از آثار قبلی به داستان وفادار است اما آنچه تماشاگر بر پرده سینما می بیند با این گفته مکری در تناقض است زیرا مکری بار دیگر به سراغ لذت بردن از ساخت اثر سینمایی رفته و کمی داستان را رها کرده است.
فیلم سینمایی هجوم به کارگردانی "شهرام مکری" بازیگران نسبتاً مطرحی را در خود نمی بیند و تمام امید مخاطبی که شاید برای دیدن برخی چهره ها به سینما می آید ناامید می شود. البته این را هم نباید فراموش کرد که کلاً این کارگردان سینما در آثار قبلی خود هم ثابت کرده آنچنان دغدغه تماشاگر ندارد.
با وجود اینکه مکری برای فروش فیلمی را نمی سازد اما ماهی و گربه به وی ثابت کرد که می توان از فرمولی خاص گیشه را نیز بدون حضور چهره در دست داشت. این بار اما مخاطب با امید به اتفاقی تازه در سینمای مکری وارد سالن سینما می شود اما به سرعت متوجه می شود که این فیلم باز هم درگیر فرم گرایی محض است.
چرخه دایره وار فیلم هجوم در ابتدا جذاب نشان می دهد اما هر چه می گذرد این روند دایره وار خسته کننده می شود. تعلیق های داستان جذابیت ویژه ای دارند اما باز هم سلطه بیش از حد فرم گرایی به فیلم ضربه زده است.
نکته قابل توجه در فیلم هجوم بار دیگر بازی های نه چندان یک دست و درست بازیگران است. به غیر از بازیگران مطرح که سابقه خوبی در عرصه سینما دارند بار دیگر همچون ماهی و گربه مکری از بازیگران جوان خود ضربه می خورد.
نقد عمده ای که اکثریت بر فیلم هجوم داشتند بازی های سطحی، خام دستانه و تصنعی بازیگران فرعی همچون ماهی و گربه بود. بازی هایی که بیشتر قربانی کارگردانی شده بودند. نه اینکه مکری بخواهد از عمد به بازیگران لطمه بزند اما در فیلم های او تا حدی کارگردانی مهم است که بازیگری و هنر آن به گوشه رانده می شود.
فیلم جدید شهرام مکری المان های جذاب و قابل قبولی برای مخاطب خاص سینما القا می کند اما باید دید آیا این فضا برای مخاطب عام هم جذابیتی دارد. مخاطبی که این روزها دچار کاهش تنوع ژانر در سینما شده شاید بتواند در سینمای مکری اتفاقی تازه را تجربه کند.
