مهدی اسماعیل تبار روانشناس، درباره لزوم توجه بیشتر به ساخت فیلم های سینمایی در ژانر وحشت گفت: وقتی آسیب و معضلی از طریق ژانر وحشت تبدیل به فیلمنامه شود، می تواند مدیریت هیجان، تصمیم و مهارت را به مخاطب آموزش دهد.
وی افزود: اگر در ژانر وحشت مثل کمدی یا درام تولیدات سینمایی داشته باشیم، خلأ بزرگی در جامعه پوشش داده می شود. برای مثال مخاطب بعد از دیدن سریالی مثل «او یک فرشته بود» - که کمی معمایی و ماورایی بود- به یک معرفت جدید و شناخت درست از مفهوم شیطان رسید. اینکه چطور می تواند با این مسئله روبرو شود و چه طور می تواند با آن مقابله کند را درک کرد.
اسماعیل تبار اظهار کرد: وجود این ژانر در سینما و آثار نمایشی، این مزیت را دارد که مخاطب یاد بگیرد چگونه با دلهره و ترس هایش مقابله کند؛ اینکه اصلا آن دلهره درست است یا غلط و این یکی از دلایلی است که در جامعه ما جادو و رمالی گاهی بسیار از علم روانشناسی با استقبال بیشتری مواجه می شود.
او با اشاره به برخی تجربیات عینی گفت: در همین مطبی که من کار می کنم، خیلی از کودکان از فیلم های ترسناکی که پنهان و قاچاق وارد کشور می شود، مثال می زنند. چرا ما خودمان تولید محتوایی متناسب با فرهنگ خودمان نداشته باشیم؟! این آثار اگر ساخته شوند، می توانند کلاس درسی برای مخاطب کودک، نوجوان و بزرگسال به وسعت سالن های سینما باشند.
اسماعیل تبار در پایان گفت: این روزها بسیاری از بچه ها از مفاهیمی مثل تاریکی و ... می ترسند؛ وقتی از آنها می پرسی که کتاب، فیلم و یا نمایشی در این باره دیده و یا از این ترس ها شناختی دارد یا نه، جوابشان منفی است. این همان خلأ بزرگی است که به دلیل توجه نکردن به نیاز مخاطب ایجاد می شود؛ آن هم در دورانی که بسیاری ار عرفان های کاذب و .. در حال رشد هستند.
