گاهی انسان در خلوت خود به افراد دیگر ناسزا می‌گوید و آنها را حقیر می‌شمارد. ممکن است در این دلخوری، حق به جانب باشد و شاید حق دلخوری هم نداشته باشد. اما در هر حال، برای بسیاری از ما اتفاق افتاده که دور از آشنایان، از آنها رنجیده و ناسزا گفته‌ایم. در چنین شرایطی وقتی انسان به خود می‌آید و عملکردش را مورد محاسبه قرار می‌دهد، با این سؤال مهم روبه‌رو می‌شود که آیا حق داشته در خلوت از دیگری رنجیده و به او توهین کند؟ آیا چنین توهینی برای او گناه محسوب می‌شود؟
با مرور نظرات تعدادی از مراجع عظام تقلید، درصدد یافتن پاسخ برای این پرسش هستیم که «آیا توهین به دیگران در خلوت به طور عمدی یا سهوی، گناه محسوب می‌شود؟»
سؤال: گاهی در بازی‌های کامپیوتری گروهی (که هر کدام در مکانی دیگر هستیم)، من به افراد گروه ناسزا می‌گویم در حالی که کسی اطراف من نیست و آنها هم صدای من را نمی‌شنوند. آیا این کار (عمدی یا سهوی) حرام است؟
آیت‌الله العظمی خامنه‌ای:
استفاده از الفاظ رکیک، شایسته مؤمن نیست و همچنین اگر موجب اهانت و یا ایذای دیگران گردد، جایز نیست.
آیت‌الله العظمی سیستانی:
سب مؤمن حرام است.
آیت‌الله العظمی شبیری زنجانی:
ناسزاگویی به مؤمن ولو اینکه او نشنود، حرام است.
آیت‌الله العظمی صافی گلپایگانی:
1. گفتن کلمات رکیک هرچند در تنهایی، شایسته مؤمن نیست.
2. از بیان کلمات رکیک هرچند در خلوت اجتناب نمایید.
آیت‌الله العظمی مکارم شیرازی:
این کار خلاف دستور شرع است.
آیت‌الله العظمی نوری همدانی:
گفتن ناسزا در شأن مؤمن نیست.
