اهمیت حدیث در میان مسلمانان به این دلیل است که کلام معصوم ، از منابع اصلی استنباط احکام در فقه و عقاید در علم کلام محسوب می‌شود و همچنین، احادیث از منابع اولیه پژوهش‌های تاریخی هستند.
امام جعفر صادق علیه السلام در روایتی به دلائل زیاد دعا کردن اشاره کرده‌اند.
امام صادق (علیه السّلام):
کانَ جَدّی یَقولُ: تَقَدَّموا فِی الدُّعاءِ؛ فَإِنَ العَبدَ إذا کانَ دَعّاءً فَنَزَلَ بِهِ البَلاءُ فَدَعا، قیلَ: صَوتٌ مَعروفٌ، و إذا لَم یَکُن دَعّاءً فَنَزَلَ بِهِ بَلاءٌ فَدَعا، قیلَ: أینَ کُنتَ قَبلَ الیَومِ؟!
جدّم [امام زین العابدین (علیه السّلام)] می‌فرمود: در دعا کردن، پیش‌دستی کنید؛ زیرا بنده، چنانچه اهل دعای زیاد باشد، وقتی بلایی بر او نازل شود و دعا کند، گفته می‌شود: «صدایی آشناست» و چنانچه اهل دعایِ بسیار نباشد، وقتی بلایی بر او نازل شود و دعا کند، گفته می‌شود: «تا به حال، کجا بودی؟!».
الکافی، شیخ کلینی (۳۲۹ ق)، ج ۲، ص ۴۷۲، ح ۵
