گفتی که سرنوشت همین از قدیم بود
گفتی مرا نصیب بلای عظیم بود
دست رکاب بر سر پایم نمی رسید
آن اسب هم مخالف جنگ یتیم بود

وقتی که روی دامن تو سرگذاشتم
دیدم تو را چقدر نگاهت رحیم بود
حتی حضور زود تو هم فایده نداشت
آن لحظه آمدی تو که حالم وخیم بود

از نعل و اسب و دشنه و شمشیر و سنگ و خاک
هر چیز در بلندی قدّم سهیم بود
وقتی که بال بال زدم بین دست تو
زیباترین پریدن این یاکریم بود

می خواست شعر گفته شود با قیاس او
این شکل هم نتیجه نداد و عقیم بود

شعر از: رضا جعفری

منبع: حروف مقطعه، غزلهای عاشورایی، ص ۱۵۷.