سرویس مذهبی افکار نیوز- و چون امر بر حسین سخت شد سر به سوی آسمان برداشت و گفت:
ای خدای بلند مرتبه و دارای قدرت و سلطنتی عظیم و تدبیر و عقابی شدید، بی نیاز از خلائق و دارای کبریائی پهناور و گسترده و بر هر چه خواهی قدرت داری، رحمت تو قریب و به وعده خود عمل خواهی کرد.
نعمت تو تمام و بلای تو نیکو، چون خوانده شوی نزدیک و بر مخلوقات احاطه داشته و توبه تائب را می پذیری، بر هر چه اراده کنی نیرومند و بر آنچه خواهی کنی توانا.
چون تو را سپاس گویند سپاس جزا دهی و چون تو را یاد کنند یادشان کنی، تو را می خوانم در حالی که محتاجم، و رغبت به سوی تو دارم در حالی که فقیرم، به تو پناه می برم در هراس و ترس و می گویم در سختی ها، و از تو کمک می گیرم در حال ضعف، و بر تو توکّل می کنم و مرا کافی است.
خدایا! بین ما و قوم ما تو حکم فرما، اینان ما را فریفته و ما را تنها گذاشتند و با ما غدر نمودند و ما عترت پیامبر توایم و فرزند حبیب تو محمّد که او را به رسالت برگزیدی و او را امین وحی خود قرار دادی، پس برای ما قرار ده از امر ما فرج و گشایشی ای مهربان ترین مهربانان.
منبع:
۱. مقتل الحسین مقرّم، ص ۲۸۲.
۲. امام حسین علیه السّلام و عاشورا، ص ۲۴۴و۲۴۵.
