سرویس مذهبی افکارنیوز- خستگی جسم و روح، با تفریحات سالم و مزاح و لطیفه گویی بر طرف می شود. پرداختن به نشاط روحی و شادابی روان، در سایه لطایف و ظرایف، امری طبیعی و مقبول و مورد حمایت شرع و دین است، البته با مراعات هایی خاص.
برخلاف تصور یا القاء آنان که می کوشند چهره ای خشن و عبوس از اسلام ارائه دهند، در فرهنگ دینی مسأله خوشحالی و شادی و خرسندسازی و «ادخال سرور» و شاد کردن دیگران، جزء خصلتهای مثبت و پسندیده به شمار آمده است. از مزاح و شوخ طبعی به عنوان یک خصلت مؤمنانه یاد شده است. اولیای دین و بزرگان مکتب نیز در عمل، این گونه بوده اند.
امام صادق علیه السّلام فرمود: هیچ مؤمنی نیست مگر اینکه در او «دعابه» است. راوی از امام پرسید: دعابه چیست؟ حضرت فرمود: یعنی مزاح و شوخی. ۱
شوخی کردن، اگر در حد و مرز مجاز و معقول باشد، شادی آور است و شاد کردن مردم به فرموده حضرت رسول صلّی الله علیه و آله و سلّم کاری پسندیده است و در روایات، از ادخال سرور در دل اهل ایمان تمجید شده است:
«از محبوبترین کارها نزد خدای متعال، وارد ساختن شادمانی بر دل مؤمنان است.» ۲
یونس شیبانی از امام صادق علیه السّلام نقل کرده که آن حضرت پرسید: چگونه است شوخی و مزاح کردن شما با یکدیگر؟ گفتم: اندک است.حضرت با لحنی عتاب آمیز فرمود: چرا با هم مزاح و شوخی ندارید؟
شوخی و مزاح، بخشی و جزیی از خوشرفتاری و حسن خلق است و تو می خواهی از این طریق، سرور و شادی بر دل برادرت وارد کنی، پیامبر هم با افراد شوخی می کرد، می خواست که آنها را شادمان سازد. ۳
منبع:
۱. بحارالانوار، ج۷۳، ص۶۰.
۲. کافی، ج۲، ص۱۸۹.
۳. بحارالانوار، ج۱۶، ص۲۹۸.
۴.اخلاق معاشرت،ص۲۵۰.
