سرویس مذهبی افکار نیوز- لطف و عنایت خداوند را به بندگان، غایت و نهایتی نباشد، هر چند هرگز حق طاعت و بندگی او نتواند ادا کند و سزاوار خداوند محبوب، کس نتواند که به جای آورد، باید تا آنجا که در توان دارند، در راه طاعت او بکوشند و سعی و جد و جهد در عمل آرند و یقین دانند که خدای متعال را در رحمت و عنایت خویش با بندگان، نظری به طاعت و عبادت ایشان، آن گونه که شایسته مقام ربوبی و ذات اقدس وی باشد، نیست؛ که او خود رحیم مطلق و کریم بزرگوار است.
بنده درگاه الهی باید که در مقام بندگی و عبودیت، قدمی فرو نگذارد و به جان بکوشد، آن گاه کارها بدو واگذارد و به رحمت وی امید فراوان بندد. حضرت امام محمد باقر(ع) از رسول خدا(ص) و ایشان از قول خدای تبارک و تعالی فرمود:
«عمل کنندگان برای من که به قصد ثواب عمل کنند، بر اعمال خویش اعتماد نکنند؛ که اگر تمامی عمرشان را در عبادت من به زحمت به سر آرند و جدیت کنند، مقصرند و به واسطه عبادت های خویش، کنه عبادت من و کرامت و نعمت وبهشتجاوید و جوار رحمت مرا در نخواهند یافت، ولی(باید که) به رحمت من اعتماد کنند و به فضل من امید بندند و به خوش گمانی به من مطمئن باشند که اگر چنین شد، رحمتم آنان را شامل خواهد بود و عطایم ایشان را به بهشت خواهد کشانید و عفو و مغفرتم آنان را در بر خواهد گرفت. همانا منم خدای بخشنده و مهربان و به این نام نامیده شده ام. ۱
نقل است که چون ابراهیم(ع) را در آتش می افکندند، در بین زمین و هوا جبرائیل بر آن حضرت نازل شد و گفت: آیا حاجتی داری تا برآورده سازم؟
حضرت فرمود به تو احتیاجم نیست که خدای من برای من کافی است و همین پاسخ را به میکائیل و فرشته ای دیگر نیز داد. پس خداوند به آتش خطاب فرمود: که بر ابراهیم سرد و سلامت باش. ۲
دل بستم اندر مهر او تا او برای من شود
بیگانه گشتم از دو کون تا آشنای من شود
مهرش به جان می کاشتم تا بر دهد لطف و وفا
دردش به دل می کاشتم که آخر دوای من شود
(فیض کاشانی)
منبع:
۱ - چهل حدیث، ص۲۲۶.
۲ - سفینه البحار، ج۲، ص۶۸۳.
۳- شهد بندگی ۲،ص۲۰۴.
