سرویس مذهبیافکارنیوز- اى مفضّل! بیندیش که خداوند جلّ و علا چه دانشى را به آدمى آموخت و عطا نمود و کدام را به او نداد؟ دانش دین و دنیا را به او ارزانى داشت. درباره دانش دینى، با نشانه ها و براهینى که در میان آفرینش نهفته شده معرفت و شناخت آفرینشگر را و شناخت واجباتى چون، رعایت عدالت در میان مردم، نیکى و احسان به پدر و مادر، اداى امانت، کمک به برادران دینى و … را به او عطا کرد.
این امور همه باعثمى گردند که انسان مخالف و موافق در سرشت خود خداى را بشناسند و در فطرتشان به او اقرار و اعتراف نمایند.
همچنین دانش دنیا را نیز به او هدیه نمود. از جمله این نوع دانش مى توان به دانش زراعت و درختکارى، دانش استفاده از زمین، نگاهدارى از گوسفندان و چهارپایان دیگر، جارى کردن و اخراج آبها از دل زمین بر روى آن، شناخت داروهاى شفا بخش بیماریهاى گونه گون، شناخت و بهرهگیرى از معادن مختلف که از آنها جواهر استخراج مى شود، سوار شدن بر کشتیها، فرو رفتن در دل آب، انواع چارهها در شکار حیوانات وحشى، پرندگان و ماهیان، به کارگیرى صنعتها و تجارت و بازرگانى و کسب اشاره کرد. بى شک اگر بخواهیم دانشهاى مفید دنیوى دیگر را که به سود انسان است برشماریم از شماره بیرون است و شرح آنها
بدرازا مى کشد.
خداوند جلّ و علا تنها به انسان دانشهایى عطا فرمود که به سود دین و دنیاى اوست و او را از فراگیرى دانشهایى که در شأن و طاقت او نیست باز داشته است؛ مانند دانش غیب، علم به آنچه واقع مى شود؛ علم برخى از آنچه واقع شده؛ چون: دانش فوق آسمانها و درون زمین، دانش ژرفاى برخى از آبها و بخشهاى جهان، دانش شناخت درون دلهاى مردم، شناخت ما فی الارحام و دانشهایى چون این دانشها که از مردم پوشیده شده است.
گروهى دعوى دانستن این دانشها را دارند و حال آنکه لغزشها و نادرستى سخنان و پیشگوییهاى آنان خود دلیل بطلان ادعاى آنان است.
نیک بنگر که چگونه تمام دانشهایى که به سود دین و دنیاى اوست به او داده شده و از دیگر شناختها محروم گشته تا نقص و کمال خود را دریابد؛ زیرا این دو امر هر دو به سود اوست.
پی نوشت:شگفتيهاى آفرينش (ترجمه توحيد مفضل)، ص:76و ۷۷.
