یکی از پیامبران بزرگی که نامش هفده بار در قرآن آمده است، سلیمان (ع) است. این پیامبر الهی حکومتی وسیع به دست آورد که در آن جن و انس، پرندگان و چرندگان و باد، همه تحت فرمان او بودند.
امام صادق (ع) در این باره می فرماید: چهار نفر بر سراسر زمین فرمانروایی کردند که دو نفر از آنان مومن بودند و دو نفر کافر. مومنان عبارت بودند از سلیمان (ع) و ذو القرنین و کافران عبارت بودند از بخت النصر و نمرود.
خداوند در قرآن در آیه 12 و 13 سوره سبا گوشه‌ای از عظمت و امکانات وسیع سلیمان را بازگو کرده و چنین می‌فرماید: و برای سلیمان باد را مسخر کردیم که صبحگاهان مسیر یک ماه را می‌پیمود و عصرگاهان مسیر یک ماه را و چشمه مس مذاب را بر او روان ساختیم. گروهی از جن پیش روی او به اذن پروردگار کار می‌کردند.
حضرت سلیمان (ع) در 13 سالگی حکومت را به دست گرفت و 40 سال بر کل جهان حکومت کرد. سر انجام در 53 سالگی از دنیا رفت.
عظمت مقام ظاهری و باطنی حضرت سلیمان (ع)، بسیار وسیع و بی نظیر بود. او با موجودات سخن می‌گفت و کلام آنها را متوجه می‌شد. خداوند تمام امکانات دنیوی را در اختیار حضرت سلیمان (ع) گذاشت تا جایی که او بر جن و انس و پرندگان و چرندگان مسلط بود.
این پیامبر الهی عاشق و دل داده خداوند بود و همواره زمان خود را در راز و نیاز با خدا سپری می‌کرد. وی فردی عدالت محور و پارسا بود و در عین حال که آن همه قدرت و مکنت داشت، هرگز مغرور نشد و از حریم عدالت و پارسایی و ساده زیستی خارج نگردید. اگر دارای قصر های عالی و بلورین بود، آن قصرها را برای زندگی مرفه خود نمی‌دانست؛ بلکه یک نوع اعجاز مقام پیامبری او در شرایط آن عصر بود تا همه را به سوی خدای یکتا و بی همتا جذب کند.
