امام در مورد خصوصیات این دنیا ادامه می دهد: در سرایى هستى ناپایدار که باید از آن رخت بربندى . تنها روزى چند در آن خواهى زیست . راه تو راه آخرت است و تو شکار مرگ هستى . مرگى که نه تو را از آن گریز است و نه گزیر . در پى هر که باشد از دستش فرار نکند و خواه و ناخواه او را خواهد یافت . از آن بترس که گرفتارت سازد و تو سرگرم گناه بوده باشى ، به این امید که زان پس ، توبه خواهى کرد . ولى مرگ میان تو و توبه ات حایل شود و تو خود را تباه ساخته باشى .
همچنین امام در مورد ضرورت یاد مرگ می فرماید:اى فرزندم ، فراوان مرگ را یاد کن و هجوم ناگهانى آن را به خاطر داشته باش و در اندیشه پیشامدهاى پس از مرگ باش . تا چون مرگ به سراغت آید ، مهیاى آن شده ، کمر خود را بسته باشى ؛ به گونه اى که فرا رسیدنش به ناگهان مغلوبت نسازد . زنهار ، که فریب نخورى از دلبستگى دنیاداران به دنیا و کشاکش آنها بر سر دنیا . زیرا خداوند تو را از آن خبر داده است و دنیا خود ، خویشتن را براى تو توصیف کرده است و از بدیهاى خود پرده برگرفته است .
از سوی دیگر امام خیرخواه امت اسلامی علی (ع)در مورد خصوصیات دنیا پرستان چنین می فرماید:دنیاطلبان چون سگانى هستند که بانگ مى کنند و چون درندگانى هستند که بر سر طعمه ، ز روى خشم زوزه مى کشند و آنکه نیرومندتر است ، آن را که ناتوان تر است ، مى خورد و آنکه بزرگتر است ، آن را که خردتر است مغلوب مى سازد . ستورانى هستند برخى پاى بسته و برخى رها شده که عقل خود را از دست داده اند و رهسپار بیراهه اند .
همچنین امام در همین باب ادامه می دهد: آنان را در بیابانى درشتناک و صعب رها کرده اند تا از گیاه آفت و زیان بچرند . شبانى ندارند که نگهداریشان کند و نه چراننده اى که بچراندشان . دنیا به کوره راهشان مى راند و دیدگانشان را از فروغ چراغ هدایت محروم داشته . سرگردان در بیراهه اند ولى غرق در نعمت .
امام اول شیعیان در این بخش نامه، از خصوصیات خطرناک تری از جماعت دنیا پرست رونمایی می کند و می فرماید: این جماعت دنیا را پروردگار خویش گرفته اند . دنیا آنها را به بازى گرفته و آنها نیز سرگرم بازى با دنیا شده اند و آن سوى این جهان را به فراموشى سپرده اند . اندکى بپاى تا پرده تاریکى به کنارى رود . گویى کجاوه ها رسیده اند و آنکه مى شتابد به کاروان گذشتگان مى رسد .
بدان ، اى فرزند ، کسى که مرکبش شب و روز آماده باشد ، او را مى برند ، هر چند به ظاهر ایستاده باشد و مسافت را طى مى کند ، هر چند ، در راحتی سر کند .
