روایاتی در نکوهش عطر زدن زن در برابر مرد نامحرم وجود دارد که در این زمینه می‌توانید به «وسائل الشیعة»، ج 20، ص 160 مراجعه کنید.[1] اما روایتی مبنی بر این‌که چنین عطر زدنی در حکم زنا است را در منابع معتبر روایی شیعی نیافتیم، اما در برخی کتب اهل‌سنت و برخی منابع ثانویه شیعی به نقل از آنها روایت ناظر به موضوع پرسش را می‌توان یافت: رسول خدا(ص) فرمود: «هر زنى که خود را معطّر کند و از خانه بیرون رود تا مردم بوى خوش او را استشمام کنند او در زمره زناکاران است».[2]
به هر حال بر فرض پذیرش این روایت؛ محتوای آن، مشابه روایاتی است که برای هر عضو، زنایی را در نظر گرفته است و به عنوان نمونه، زنای چشم را نگاه حرام می‌داند. این روایت نیز ناظر به ارتکاب این نوع گناه می‌باشد، نه آن‌که عطر زدن، گناهی معادل با زنا و فاحشه معروفی داشته باشد که انجام دهنده آن، مستحق حد شرعی است.
[1]. «بَابُ أَنَّهُ لَا یَجُوزُ لِلْمَرْأَةِ أَنْ تُسْخِطَ زَوْجَهَا وَ لَا تَتَطَیَّبَ وَ لَا تَتَزَیَّنَ لِغَیْرِهِ فَإِنْ فَعَلَتْ وَجَبَتْ إِزَالَتُه»؛ شیخ حرّ عاملی، وسائل الشیعة، قم، مؤسسه آل البیت(ع)، چاپ اول، 1409ق.
[2]. ورام بن أبی فراس، مسعود بن عیسى، تنبیه الخواطر و نزهة النواظر المعروف بمجموعة ورّام، ج 1، ص 28، قم، مکتبة فقیه، چاپ اول، 1410ق؛ ابن حنبل، احمد بن محمد، مسند الإمام أحمد بن حنبل، ج 32، ص 483، بیروت، مؤسسة الرسالة، چاپ اول، 1416ق.
