امام حسن عسکرى (ع)، یازدهمین پیشواى شیعیان، در سال 232 ه . ق چشم به جهان گشود.پدرش امام دهم، حضرت هادى(علیه السلام) و مادرش بانوى پارسا و شایسته، «حُدَیثه» است که برخى، از او به نام «سوسن» یاد کرده اند.
این بانوى گرامى، از زنان نیکوکار و داراى بینش اسلامى بود و در فضیلت او همین بس که پس از شهادت امام حسن عسکرى(علیه السلام) پناهگاه و نقطه اتّکاى شیعیان در آن مقطع زمانى بسیار بحرانى و پر اضطراب بود.
از آنجا که پیشواى یازدهم به دستور خلیفه عباسى در «سامرّاء»، در محله «عسکر» سکونت (اجبارى) داشت، به همین جهت «عسکرى» نامیده مى شود. از مشهورترین القاب دیگر حضرت، «نقى» و «زکى» و کنیه اش «ابو محمد» است. او 22 ساله بود که پدر ارجمندش به شهادت رسید. مدّت امامتش 6 سال و عمر شریفش 28 سال بود، در سال 260 ه به شهادت رسید و در خانه خود در سامرّاء در کنار مرقد پدرش به خاک سپرده شد.
