دروغ همسرتان تا حدی به عکس العمل شما مربوط است. یکی از پیامدهای سخت گیری بی مورد و کنترل شدید، توسل به دروغ است. از این رو اسلام همان طوری که از دروغ گویی مذمت کرده، از فراهم نمودن زمینة دروغ نیز سرزنش نموده است.
رسول اکرم(ص) می‌فرماید: "خدا رحمت کند کسی را که در نیکی و نیکوکاری به فرزند خویش کمک کند!". راوی حدیث پرسید: چگونه فرزند خود را در نیکی یاری نماید؟ حضرت فرمود: "آن چه را که کودک انجام داده است، از او قبول کند و آن چه انجام آن برای کودک سنگین است، از او نخواهد و او را به گناه و طغیان وادار نکند و به او دروغ نگوید و در برابر او مرتکب اعمال احمقانه نشود".[کافی، ج 6، ص 50].
این موضوع در مورد برخورد زن و شوهر با یکدیگر نیز صادق است؛ یعنی شوهر نباید کاری کند که همسرش مجبور به دروغ گفتن شود، و این وقتی ممکن است که همسر احساس امنیت کند و از راستگویی هراسی نداشته باشد. به جای این که نسبت به دروغ حساس باشید، به موضوعی حساسیت نشان داده اید که سخت گیری در مورد آن چه بسا توجیه عقلی و شرعی و عرفی ندارد. یکی از علل دروغ گویی، ترس از مجازات است. غریزة صیانت ذات، همسرتان را وا می دارد که برای رهایی از مجازات، به دروغ متوسل شود.
نکته دیگری که باید توجه داشته باشید این است که آیا تاکنون پیش آمده که شما نیز به همسرتان دروغ گفته باشید . ممکن است خود شما نیز در برخی موارد بنا به دلایلی چنین اقدامی نموده باشید که همسرتان متوجه شده باشد اگر چه بیان نکرده باشد و همین مساله باعث شده که دروغ گفتن برای ایشان در زندگی مساله مهمی تلقی نشود . بنابراین اگر خودتان نیز مبتلا به این مساله بوده اید باید از خود شروع کنید و تحت هیچ شرایطی به همسرتان دروغ نگوئید . پس از آن با همسرتان عهد و پیمان ببندید که به یکدیگر دروغ نگویید و نفرت خود را از این موضوع بیان دارید. به ایشان اطمینان دهید که از صداقت و راست گویی ناراحت نمی شوید. از همه مهم تر از سخت گیری های بی مورد اجتناب ورزید. درمان این قبیل دروغ گویی ها، مهربانی می‌باشد. هر قدر زن و شوهر از نظر عاطفی به یکدیگر نزدیک باشند، یک رنگ تر و صادق ترند.
