پرسپولیس امروز در فینال جام باشگاه‌های آسیا به مصاف تیمی از کره جنوبی می‌رود. در این میان اما برخی انتظار دارند که طرفداران استقلال هم همچون پرسپولیسی‌ها شاد باشند و به جشن و پایکوبی بپردازند و از این دیدار به عنوان یک بازی ملی نگاه می‌کنند.
بیایید کمی واقع بین باشیم، این بازی یک رقابت ملی نیست و تنها یک بازی باشگاهی است. بله، قهرمانی پرسپولیس می‌تواند برای فوتبال ایران، اعتبار کسب کند اما افتخار ملی نیست. می‌پرسید چرا؟ برایتان توضیح می‌دهم.
به نظر شما اولین کاری که هواداران پرسپولیس در صورت قهرمانی خواهند کرد چیست؟ آنها بعد از اولین جیغ پیروزی، برای استقلالی‌ها کری خواهند خواند.
بیایید یکم این کُری‌های احتمالی را حدس بزنیم:
*در کمد رو باز کردم دیدم یهو ۱۰۰تا استقلالی ریخت بیرون
*حواستون به متخصصین آسیا باشه غمگین هستند.
*باشه فهمیدیم هزار سال پیش شما هم قهرمانی اسیارو دیدید، بیاید دعا کنیم فصل بعد سهمیه بگیرید حالا.
*تاحالا قهرمانی آسیا رو دیدین؟ اجدادتون نه، خودتون
*Why your team in AFC league no?
البته این کُری‌ها عادی است اگر استقلال هم به فینال آسیا می‌رفت، قطعا آبی‌ها برای پرسپولیسی‌ها کری می‌خواندند و این واقعیت فوتبال است نه اینکه انتظار داشته باشیم طرفداران استقلال از رفتن پرسپولیس به فینال خوشحال باشند.
باید بگوییم که هوادارن برعکس برخی پیشکسوتان، می‌دانند چگونه کُری بخوانند.
این نگاه دقیقا همان نگاه غیرواقعی است که در جامعه حاکم است. واقعا برای استقلالی‌ها بازی شنبه یک بازی ملی نیست. همانطور که قهرمانی‌های استقلال در آسیا برای پرسپولیسی‌ها ملی نیست.
درست است که هردوی این تیم ها توسط وزارت ورزش اداره می‌شوند اما هیچ‌وقت این دو تیم در یک قاب جا نمی‌شوند. همانگونه که رئال مادرید و بارسلونا،سلتیک و گلاسکو یا لیورپول و منچستر در یک قاب جا نمی‌شوند.
همین الان از هواداران استقلال بپرسید تلخ ترین روز شما کدام است، می‌گویند روزی که پرسپولیسی‌ها بعد از باخت به العین برای‌مان کری خواندند. آیا پرسپولیسی‌ها کار غیر ملی کردند؟ نه، آنها رسم هواداری از تیم خود را به جای آوردند. درست کاری که آبی‌ها بعد از باخت چهار بر صفر قرمزها در برابر الهلال یا انجام دادند و کار آنها را تلافی کردند.
استقلالی ها به دو ستاره‌شان می بالند.قهرمانی پرسپولیس عملا یک ستاره از کری‌خوانی آنها کم می کند و البته یک ستاره به فوتبال ایران اضافه اما این افزودن بازی را ملی نمی کند.
در هیچ کجای دنیا به رقابت‌های باشگاهی، نگاه ملی ندارند و سعی نمی‌کنند همه کشور را برای یک باشگاه متحد کنند. از قهرمانی یوونتوس در ایتالیا فقط اهالی تورین خوشحال می‌شوند و یا نیمی از شهر منچستر برای قهرمانی منچستر سیتی در اروپا کل می‌کشند.
زیبایی فوتبال به همین کری‌هاست. تا بوده همین بوده و تا هست همین خواهد بود. لطفا سعی نکیند همین کری خوانی را که برای‌مان مانده است را از ما بگیرید.
شاید اتفاق خوب برای آبی‌ها این باشد که نیمی از مردم ایران در روزهایی که فقط خبر بد می‌شنوند و شاهد بالا و پایین شدن زندگی‌شان هستند،امروز خوشحال می‌شوند و به هیچ چیز فکر نمی‌کنند جز تیم محبوب‌شان و البته این که ضرورت توجه به فوتبال بیشتر خود را نشان می دهد و این به سود همه فوتبال ماست.
