می‌گویند یک دروازه‌بان خوب ۵۰ درصد تیم است. در مورد « علیرضا بیرانوند » همه فوتبالی‌ها هم عقیده‌اند که او به تنهایی ۷۵ درصد یک تیم است!
بیرانوند همه ویژگی‌های لازم را دارد. برتری روحی و روانی که به تیم سرایت می‌کند و به خاطر شخصیت و اخلاقش مورد احترام همبازیان است و نقش یک رهبر را بخوبی ایفا می‌کند. به لحاظ فنی هم خیال هر مدافعی که جلوی بیرانوند بازی می‌کند، راحت است. علیرضا گل نمی‌خورد و در همین بازی پرسپولیس با الدحیل او به تنهایی چند تک به تک را گرفت و اگر نبود پرسپولیس سنگین‌تر شکست می‌خورد.
بیرانوند در بازی با پا به کمال رسیده و پرتاب‌های دستش هم که وارد کتاب رکوردهای گینس شده است. ضربات پای او بهترین فرصت برای ضد حمله را می‌سازد و امتیاز و قدرت پنالتی‌گیری او هم می‌گذریم! با داشتن مجموعه این صفات بیرانوند برای هر تیمی یک وزنه بزرگ است اما پرسپولیس با داشتن کاپیتانی چون او باخت و حالا نوبت بیرانوند بود تا یک جنبه تازه از شخصیتش را به فوتبال ایران ارائه کند.
حرف‌های او بعد از مسابقه را بخوانید، حرف‌هایی که در استوری فضای مجازی او هم روز بعد تکرار شد تا مشخص شود برگرفته از احساسات لحظه‌ای در بازی نبوده است: «از هواداران خواهش می‌کنم ما را ببخشند. خیلی بغض کردم و نمی‌توان چیزی گفت. شرمنده هواداران شدیم و آنها تا پایان فصل می‌توانند هرچه دوست دارند به ما بگویند. نگران هواداران پرسپولیس هستم و آنها را درک می‌کنم. می‌دانم از کجا به هواداران فشار می‌آید و متأسفم که نتوانستم به کسب نتیجه خوب تیمم کمک کنم.»
وی با اشاره به پنالتی از دست رفته گئورگی گولسیانی هم گفت: «نمی‌دانم باید این مسئله را به فال نیک بگیریم (یا خیر). پنالتی خیلی مهمی را از دست دادیم و گولسیانی در این‌همه سال، پنالتی از دست نداده بود. این اتفاق مقابل این‌همه هوادار رخ داد. واقعاً عصبی هستم و امیدوارم آنها هم ما را ببخشند. با هم خیلی کار داریم و باید یک سال خیلی خوب را با هم پشت سر بگذاریم. من این مسابقه را تا دو یا سه ماه آینده فراموش نمی‌کنم. با این حال صحنه‌های بسیار ناراحت کننده‌ای دیدم. جلوی بچه‌های تیم را گرفته بودند و به بازیکنان بطری پرتاب می‌کردند. پرسپولیس در هفت سال اخیر، شش قهرمانی آورده و حیف است به بازیکنان و سرمربی این تیم بی‌احترامی شود. از هواداران خواهش می‌کنم ما را ببخشند و من قول می‌دهم که جبران می‌کنیم. آنها می‌دانند که کجا جبران می‌کنیم».
با بسیاری از حرف‌های بیرانوند موافقیم و در مورد این مواضع و پختگی به او تبریک می‌گوییم اما همین حرف‌ها سوالاتی را هم در پی دارد. چطور می‌شود یک پنالتی خراب شده را به فال نیک گرفت؟ این جمله چه فرقی با به کار بردن کلمه «خیریت» توسط طارمی دارد؟ بعد آن اشتباه و افتضاح؟
و اینکه قول جبران یک شکست آسیایی با پیروزی در دربی - که به طور مشخص منظور بیرانوند بود - چقدر همخوانی دارد؟ همه بر این طبل می‌کوبیم که در بازی‌های بین‌المللی تعلقات رنگی مهم نیست و همه باشگاه‌ها نماینده ایران هستند، چرا بیرانوند خلاف جریان آب شنا می‌کند؟
بردن دربی حال خوبی به هواداران دو تیم می‌دهد اما جایگزین شکست در آسیا نمی‌شود. بیرانوند در دربی قبلی کاری کرد که هنوز از یاد هواداران استقلال نرفته و انگار برایش تجربه نشد!
