کسی در توانایی علیرضا بیرانوند شکی ندارد. می گویند دروازه‌بان نیمی از یک تیم است و به شهادت خود یحیی گل‌محمدی بیرانوند به تنهایی ۷۵ درصد سه قهرمانی فصل قبل پرسپولیس بود. حضور او چه به لحاظ فنی و چه روحی به تیمش کمک و رقبا را تضعیف می‌کند. یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های بیرانوند تخصص او در گرفتن پنالتی است که همه می‌دانیم از گرفتن پنالتی رونالدو در جام جهانی شروع شد.
علیرضا بیرانوند تقریبا نیمی از پنالتی‌هایی را که به ضرر تیمش اعلام شده را درتمام این سال‌ها مهار کرده است، چه در نفت تهران و پرسپولیس و چه در تیم ملی، پنالتی زدن به او کار هر کسی نیست. اما ببینید در همین بازه زمانی یک ماه اخیر، بیرانوند در مقابل دو بازیکن خارجی لیگ برتر مغلوب شده؛ ابتدا در دربی مقابل کوین یامگا و حالا در بازی آخر نیم فصل برابر شیمبا در رفسنجان!
در این فاصله البته بیرانوند یک پنالتی را هم مهار کرد، برابر پوریا سرآبادانی کاپیتان شمس آذر که قبلاً ضربات ضرباتش را گل کرده بود. بیرانوند ضربه اولیه را گرفت اما در ریباند مدافعان کارشان را انجام ندادند و شمس آذر هم به گل رسید. انگار همین مسئله در روحیه بیرانوند تاثیر گذاشته و او که از مدافعانش در ریباند ناامید شده انگیزه ای برای مهار ضربه ندارد! فقط به جهت خلاف حرکت او در دو پنالتی مقابل ستاره‌های استقلال و مس نگاه کنید. گویی آن بیرانوند با روحیه موقع ضربات پنالتی، جای خود را تنها به یک اسم داده، در برابر مس بیرانوند در مصاحبه بعد از بازی خود اعلام کرد که این بازی را باید پرسپولیس می‌باخت و آنها اصلاً در شأن یک قهرمان نبودند.
بیرانوند با این جملات، اعتراض خود را به همبازیانش نشان داد، اینکه در حد نام پرسپولیس و یک مدعی قهرمانی بازی نمی‌کنند و حتماً همین موضوع هم دلیلی بوده که خود او در حد نام بیرانوند نباشد! آن هم در دیداری که حامد لک - سنگربانی که با آمدن بیرانوند از پرسپولیس رفت - آن سوی میدان بود و برای بیرانوند یک رقابت شخصی هم محسوب می‌شد.
پرسپولیس با خبر شکست سپاهان، برابر تیمی که ۵ بازی آخرش را باخته، بسیار امیدوار به کسب سه امتیاز بود تا شانه به شانه استقلال در صدر نیم فصل را تمام کند اما امان از مدافعانی که سنت پنالتی دادن بی‌دلیل را ادامه دادند. این بار علی نعمتی نبود اما فرشاد فرجی، جور او را کشید!
