رئال مادرید فصل تیره و تاری را پشت سر گذاشته است. برای اولین بار آنها در چهار ال‌کلاسیکوی پیاپی مقابل بارسا شکست خورده‌اند، به احتمال قریب به یقین، بعد از چهار سال یک فصل را بدون جام به پایان می‌رسانند و انتقاد از آنچلوتی و تیمش به اوج رسیده است.
تنها امید رئالی‌ها این است که با جدایی آنچلوتی و روی کار آمدن ژابی آلونسو رئال خیلی زود این فصل را فراموش کرده و به روزهای اوج برگردد. رئال در سیمای ژابی یک منجی می‌بیند ولی او می‌داند که چه کار دشواری در پیش خواهد داشت.
به نظر می‌رسد آلونسو این مشکلات را می‌شناسد و بی‌دلیل نیست که به گفته مطبوعات اسپانیایی مایل نیست خیلی زود و از جام باشگاه‌های جهان روی نیمکت رئال بنشیند.
ژابی می‌داند که در مادرید هیچ لغزشی پذیرفته نیست و کوچکترین اشتباه بخشیده نخواهد شد. به همین دلیل است که او برای نشستن روی نیمکت عجله ندارد و ترجیح می‌دهد بعد از پشت سر گذاشتن نیم‌فصل کارش را رسما آغاز کند.
ضعف‌های تیم پرستاره رئال مادرید در این فصل به شکلی واضح به نمایش گذاشته شد. بارسلونا چهار بار آنها را تحقیر کرد. آلونسو می‌داند که حتی یک شکست دیگر در بازی‌های بزرگ کافی است تا بشکه باروت منفجر شده و آینده او در مادرید به خطر بیفتد.
انتظار همه رئالی‌ها این است که در دوران ژابی همه چیز تغییر کند. ولی آیا او می‌تواند مشکلات رئال را فورا حل کند؟ او در وهله اول باید علت مشکلات را شناسایی کند. آیا همه ضعف‌ها ناشی از تاکتیک‌های آنچلوتی است؟ یا اینکه در یک تیم جمع شدن ستاره‌های بزرگ و خاص مثل امباپه و وینیسیوس در یک تیم و رقابت ناگزیر بین آنها تبدیل شدن رئال به یک ماشین جنگی ترسناک را غیرممکن می‌کند؟ از این گذشته ژابی به تقویت تیم نیاز دارد و برای حل این مساله باید فلورنتینو پرز را قانع کند. کاری که تابستان گذشته آنچلوتی در انجام آن ناکام بود. کارلتو دیروز در نشست خبری بعد از ال‌کلاسیکو به این موضوع اشاره کرد و گفت تیمش پنج مدافع خود را در اختیار نداشت و در چنین شرایطی گل خوردن را نباید عجیب و غریب دانست.
