مجید علیاری از آن دست فوتبالیست‌هایی است که خیلی زودتر از این‌ها باید به تیم ملی می‌رسید. او در مس رفسنجان با محمد ربیعی، مثل یک ستاره می‌درخشید اما چوب انتخاب غلط خود را خورد و به جای انتخاب مسیر پیشرفت، دستمزد دو و نیم برابری را برگزید!
در فولاد او هم مثل علیرضا کوشکی -ستاره این روزهای استقلال و همبازی علیاری در تیم ملی- آنقدر بازی نکرد که روحیه اش را باخت و رباط داد. در بازگشت به زمین فوتبال، راهی ذوب آهن شد و آنجا زیر نظر ربیعی احیا و حالا بازیکن سپاهان است.
علیاری در اولین بازی ملی خوش درخشید اما کار بسیار سختی برای ماندن در چرخه تیم ملی دارد. حضور مهدی طارمی و سردار آزمون در نوک حمله طی سال‌های اخیر، تثبیت شده و شهریار مغانلو و علی علیپور هم هستند که علیاری باید با آنها رقابت کند. پشت سر آنها محمد محبی، مهدی قائدی، علیرضا جهانبخش، علی قلی‌زاده و لشگری از وینگرهای جوان درخشان دیگری نیز ایستاده‌اند!
اما علیاری در شروع، استارت قابل توجهی داشت. پیش از این در تاریخ فوتبال ایران تنها یک بازیکن در اولین بازی ملی خود دبل کرده بود؛ وحید هاشمیان در بازی‌های آسیایی ۱۹۹۸ بانکوک -که همراه تیم به مدال طلا رسید- که بعد آن به بوندس لیگا و بایرن هم رسید و حالا سرمربی پرسپولیس است.
علیاری اگرچه دیر، اما به هر حال به تیم ملی رسیده و شانس حضور در جام جهانی را دارد. پس از آن هم می‌تواند لژیونر شود اما همه این‌ها به شرطی است که او این فرم مطلوب را تا جام جهانی حفظ کند. نباید مثل بازی اول در لباس سپاهان مقابل ملوان، اخراج شود و از همه مهمتر، مراقب رفتارش در زمان بازی و تمرین و اردو باشد.
علیاری در همین مسابقه مقابل افغانستان دو گل زد و پاس گل دوم ایران در دقیقه ۳۶ را هم به حسین‌زاده داد. پاسی که البته اصلاً پاس نبود! او توپ را گرفت و به قصد دریبل و ضربه نهایی، به دل مدافعان حریف زد و این حسین‌زاده بود که لقمه حاضر و آماده را با یک ضربه به تور دروازه رقیب رساند.
علیاری اصلا نمی خواست پاس بدهد! ولی حسین زاده نیمه دوم پاس او را جبران و پاس گل دومش را آقای گل فصل قبل داد. حالا یک لحظه تصور کنید به جای حسین‌زاده، مهدی طارمی یا سردار آزمون درون زمین بودند! اگر قرار باشد علیاری در کنار این ستاره‌های بزرگ همین رفتار را تکرار و همین گونه بازی کند، مسلماً کارش برای ادامه مسیر در تیم ملی سخت‌تر خواهد شد.
