در کشور ما سینما طرفداران بسیاری دارد که اتفاقا بسیاری از آنها فوتبال را هم عاشقانه دنبال می‌کنند. از طرف دیگر مردم ما علاقه خود را به سینمای کمدی اثبات کرده‌اند و همیشه پرفروش‌ترین فیلم‌ها این آثار بوده است.
تماشای نمایش تیم ملی در فینال کافا -والبته سه بازی دیگر- می تواند سوژه خوبی برای سناریست‌های حرفه‌ای آثار کمدی در سینما باشد. آنجایی که فوتبالیست‌های حرفه‌ای و با تجربه و ملی پوش و میدان دیده ما حتی با بدیهی‌ترین اصول اولیه فوتبال آشنایی ندارند!
طبق قانون اولیه فوتبال، داور حاکم زمین است و تصمیمات او غیر قابل بازگشت، حتی اگر به شکلی کاملاً مشخص اشتباه سوت بزند. ممکن است داور را برای همیشه محروم کنند اما نتیجه بازی عوض نمی‌شود. فینال جام جهانی ۱۹۶۶ لندن و داور اهل شوروی سابق -که مادام العمر محروم شد- یا بازی معروف جام جهانی ۱۹۸۶ و دست خدا که همه دنیا هند مارادونا را دیدند و داور ندید! مثالهای واضحی هستند.
حالا چطور می‌شود که در هزاره سوم، بازیکنان ملی پوش ما این قانون را نمی‌دانند؟ داور در دقیقه سوم سوت قطع بازی را زد و به سمت کمک داور ویدیویی برای چک کردن صحنه رفت. در بازگشت به زمین و بعد از نشان دادن علامت وی ای‌آر، دست به جیب عقب برد و همه دنیا می‌دانند جیب عقب داور جایی برای کارت قرمز است!
