یک طرف " امید " است. یک قهرمان مبارزه با سرطان که نه فقط بیماری گسترش یافته تا مغز و ریه‌اش را شکست می‌دهد که آن را فرصتی برای بزرگ‌ترین افتخار زندگی‌اش بدل می‌کند. تا تیم ملی دوچرخه سواری آمریکا می‌رود و هفت سال پشت هم، قهرمانی در مهم‌ترین تورنمنت جهانی این رشته را به دست می‌آورد.
این طوری تبدیل می‌شود به اسطوره روحیه و مقاومت و شکست ناپذیری برای خیلی از مریض‌های صعب العلاج و لاعلاج این‌ور و آن‌ور دنیا. تصورش چندان سخت نیست که از آن به بعد خیلی‌ها وقتی فهمیدند خودشان یا عزیزشان سرطان دارند، لابه‌لای جلسات شیمی‌درمانی یا در اوج لحظات سنگین و تلخ صبر و درد، از ذهن و زبانشان گذشته که: " خودتو نباز، محکم باش؛ اگر بخوای می‌شه. گذشتن از مریضی که چیزی نیست، به خیلی بیشتر از اینا هم می‌رسی. آرمسترانگ مگه یادت رفته؟ "
یک طرف دیگر اما " حقیقت " است، اینکه تو به عنوان کارمند، مسول، مدیر یا هر عضو دیگر آژانس ضد دوپینگ آمریکا با شواهد و مدارکی که پیدا کرده‌ای، مشکوک یا اصلا مطمئن شده‌ای آرمسترانگ برای شرکت در آن هفت دوره، " توردوفرانس " دوپینگ کرده. حالا می‌توانی تحقیقات را تا پله آخر ادامه بدهی، درباره تقلب آن به اصطلاح " قهرمان " به یقین کامل برسی و بعد کوس رسوایی‌اش را در سرتاسر جهان به صدا درآوری.
همه مدال‌ها و افتخارات قلابی‌اش را از او بگیری و بی‌آبرویش کنی. این طوری هم متخلف به سزای عمل ننگینش می‌رسد، هم همه می‌فهمند کسی نمی‌تواند با این زیرآبی رفتن‌ها، از چنگال قانون و عدالت در برود.
در واقع هر دو تاثیر حقوقی _ اخلاقی " مجازات "(تنبیه مجرم و بازداشتن دیگران) به بهترین شکل محقق می‌شود.
این وسط اما یک اشکال کوچک هست: با افشای این " حقیقت "، آن " امید " از بین می‌رود. قهرمان چند صد میلیون نفر سرطانی سراسر دنیا، پوچ و پوشالی و تقلبی از آب در می‌آید و تمام آرزوها و رویاهای شیرین‌شان را نقش بر آب می‌کند.
بعد التحریر: از وقتی خبر مربوط به پرونده دوپینگ آرمسترانگ را شنیدهام، مدام ذهنم درگیر این مساله است. داستایوفسکی جایی گفته: "اگر کسی به من ثابت میکرد مسیح حقیقت ندارد، باز ترجیح میدادم با مسیح باشم تا با حقیقت" هی در این جمله، جای"مسیح"، "امید" میگذارم و از خودم میپرسم اگر عضو آن آژانس ضد دوپینگ بودم، آیا حاضر میشدم از حقیقت، مقابل امید صرف نظر کنم یا به قربانی کردن امید در پای حقیقت تن میدادم؟!
