به گزارش افکارنیوز، اعتصاب و تهدید به عدم حضور در رقابتهای جهانی یکی از اتفاقات عجیب و نادر سالهای اخیر بود که دامن تیم ملی کشتی فرنگی ایران را گرفت. این اتفاق تاسف آور برای چندمین بار نشان داد کشتی گیران ملی پوش با وجود افتخار آفرینی‌های همیشگی خود همواره از توجه و حمایت مالی و معنوی محروم هستند و انگار پایانی هم بر این داستان دنباله‌دار نیست.
در اینکه سرپرست فدراسیون کشتی مدتهاست در اداره و کنترل امور موفق نبوده و نشان داده توان مدیریت این فدراسیون عریض و طویل برایش سخت است، هیچ شکی نیست، اما همین مشکلات مالی حتی زمان مدیریت محمد بنا در تیم‌های ملی کشتی فرنگی نیز وجود داشت که هر بار به انواع مختلف و با کمی تدبیر و چاره اندیشی حل و فصل می‌شد.
البته در این مدت تنها فردی که بارها اردوی تیم ملی کشتی را به نشانه اعتراض ترک کرد محمد بنا بود که البته اعضای کادر فنی او همچنان در اردو می‌ماندند و به خوبی بر روند آماده سازی فرنگی کاران نظارت می‌کردند. در واقع تفاوت مدیریت تیم ملی کشتی فرنگی در آن زمان با روزهای کنونی که کادر جدیدی در راس امور فنی حضور دارد در همین مورد است که در آن زمان ممکن بود محمد بنا برای چند روز خانه کشتی را ترک کند و صد البته دورادور بر روند امور نظارت داشته باشد، اما روز شنبه این ملی پوشان بودند که ندای اعتصاب و قهر سر دادند و به نشانه اعتراض خانه کشتی را ترک کردند!مطمئنا در این قائله
نباید از نقش انتقادبرانگیز و دور از انتظار اعضای کادر فنی، بویژه سرمربی و سرپرست تیم ملی کشتی فرنگی به سادگی گذشت که انگار در داستان قهر و تهدید به انصراف شاگردان خود، فقط نظاره گر بودند و هیچ تاکتیک و تصمیم منطقی برای حل این مشکل اتخاذ نکردند.
مطمئنا نباید هیچ شک و تردیدی به بی توجهی مالی و معنوی متولیان امر به فرنگی کاران ملی پوش داشته باشیم، اما در این میان یک سوال مطرح است که چرا در زمان محمد بنا و همکارانش که کشتی فرنگی در اوج مشکلات مالی قرار داشت، هیچ ملی پوشی جرات قهر و ترک اردو را نداشت؟ در آن دوران که مقارن بود با برگزاری اردوهای آماده سازی بازیهای المپیک لندن، بسیاری از فرنگی کاران ملی پوش از وضعیت موجود ناراضی بودند، اما هیچکدام دم از ترک خانه کشتی نزدند و در نهایت با تدابیر محمد بنا و همکارانش ماندن را بر ترک میدان ترجیح دادند.
به هر حال اعتصاب فرنگی کاران ملی پوش و اعلام انصراف از حضور در رقابتهای جهانی مجارستان با حضور تمامی معترضان در خانه کشتی خاتمه یافت، اما نکته اینجاست که نقش سرمربی و سرپرست این تیم در مدیریت این بحران چه بود و چرا کنترل تیم ملی اعزامی به رقابتهای جهانی برای ساعاتی از دست کادر فنی خارج شد؟ هر چند برخی اهالی کشتی، این اتفاق تلخ و تاسف آور را به حساب دوراندیشی کادر فنی تیم ملی کشتی فرنگی در مواجهه با ناکامی احتمالی در رقابتهای جهانی مجارستان گذاشتند، اما امیدواریم چنین مساله ای واقعیت نداشته باشد و همه چیز به تصمیم احساسی و آنی فرنگی کاران معترض مربوط شود.
در این میان سوالات زیادی مطرح میشود که بخشی از آن به اعضای تیم ملی میگردد و بخشی را مسئولان فدراسیون باید پاسخگو باشند.اینکه همه ملی پوشان در رشتههای مختلف خود را سرباز وطن مینامند نکته درست و قابل تقدیری است اما اگر این را بپذیریم باید این انتقاد را به ملی پوشان وارد کنیم که به خاطر پول حاضر شدند به تیم ملی کشورشان پشت کنند. حتی اگر ادعای آنها مبنی بر تبعیض بین فرنگی کاران و آزادکاران را بپذیریم بازهم این نقد وارد است که به خاطر تبعیض در پرداخت پول اقدام به چنین رفتاری کرده اند. باید دید پشت پرده این اعتصاب چه بود؟ آیا اقدام هماهنگ شده بود؟
