به گزارش افکارنیوز، با اینکه مشخص نبود طالب نعمتپور به فینال یا ردهبندی راه پیدا میکند یا نه اما با چند نفر از اهالی رسانه قرار گذاشتیم از خرمآباد به کوهدشت برویم، راستش مصمم بودیم طالب میدرخشد، چون قبل از اعزام به بوداپست به ایسنا قول داد که اولین مدال جهانی لرستان را در کشتی فرنگی کسب میکند و همین قول عزم ما را برای رفتن به منزل پدری طالب بیشتر جزم میکرد.
وقتی به کوهدشت رسیدیم، انگار همه منتظر خبری خوش و درخششی از جنس طالب بودند، خبری که به حقیقت پیوست و نعمتپور نعمتِ شادی را به آنها تقدیم کرد.
خیابانها و کوچههای منتهی به منزل پدری طالب شلوغ و ترافیک سنگینی وجود داشت، با این حال مدام کوهدشتیها خود را به آنجا میرساندند تا شادی‌شان را با اطرافیان طالب تقسیم کنند و در این زمینه چیزی کم نگذاشتند.
پس از اینکه مسجل شد نعمت پور جواز حضور در فینال را کسب کرده، کوهدشت لرزید و اجرای موسیق محلی فضای خاصی را در محله او ایجاد کرده بود. با برادران طالب که صحبت میکردیم از اینکه حریف او در دیدار نهایی سامان طهماسبی بود ابراز خرسندی میکردند و میگفتند شک نداریم که طالب برنده کشتی و قهرمان جهان میشود. عدهای از دوستان نزدیک قهرمان وزن ۸۴ کیلوگرم کشتی دنیا نیز از سابقه کشتی طهماسبی و نعمتپور حرف میزدند که آمار به نفع طالب بود.
رفتهرفته خودمان را برای فینال آماده میکردیم و هر ثانیه که میگذشت استرس بیشتر میشد و نزدیکان طالب فقط و فقط دعا میکردند. پخش کشتیهایی که نعمتپور را به فینال رسانده بود، شور و اشتیاق را در بین حاضران در داخل و خارج از خانه نعمتپور بهوجود میآورد و آنها از ته دل تشویق میکردند. پدر و مادر طالب مشغول خواندن دعا بودند و استرس از چهرهی آنها موج میزد، با این حال میگفتند که به قهرمانی فرزندشان خیلی امید دارند.
کشتی شروع شد و پس از اینکه طالب ۲ امتیاز گرفت، خانه به روی هوا رفت و پس از چند ثانیه شادی همه به جای خود برگشتند. پدر دعا میخواند و مادر قرآن را روی سرش گذاشته بود و آدم با دیدن چنین صحنههایی اشک در چشمانش حلقه میزد و بیاختیار دعا میکرد.
در چشم به هم زدنی ورق برگشت و نعمتپور یک امتیاز عقب افتاد و خانه در سکوت سنگینی فرو رفت، با این حال یکی داد زد طالب برنده میشود، آن شخص را کسی ندید و شاید «خدا» بود. دعاها بیشتر و بیشتر شد و وقت کشتی رو به پایان که بازهم دلاور کوهدشتی ۳ امتیاز گرفت و زلزلهی چند ریشتری به وقوع پیوست و از آن لحظه به بعد تا پایان کشتی دیگر نمیدانم چه اتفاقی افتاد و من محوی تماشای پدر و مادر طالب شده بودم و نگران سلامتی آنها.
کشتی تمام شد و همه با تمام وجود شادی میکردند که پدر طالب از هوش رفت، خوشبختانه دیری نپایید که حال وی خوب شد و بازهم مردم به شادی پرداختند. با پدر طالب که صحبت میکردیم میگفت «فقط خواست خدا بود که پسرم قهرمان شود و دعای خیر مردم در این موفقیت تأثیرگذار بود». مادر طالب هم ضمن تبریک قهرمانی به ملت ایران آرزویش را اینگونه بیان کرد: «فقط میخواهم دامادی فرزندم را ببینم و سعی میکنم این کار را انجام دهم».
واقعاً طالب «طالبِ طلا» بود و به خواستهاش رسید. شاید میخواست خیلی چیزها را ثابت کند، از جمله نرفتنش به المپیک را که به گفتهی خودش هرگز آن را فراموش نمیکند.
پس از قهرمانی نعمتپور کوهدشتیها تا حوالی صبح به شادی پرداختند و کوهدشت شب گذشته نخوابید.
