قهرمانی در جام جهانی هنرمندان از یکسو و صدرنشینی آبی ها از سوی دیگر سبب شده بود محمد نوازی از سنگچین دلواپسی عبور کند. مربی استقلال بی اعتناد به مرگ فرصت ها و فاصله ها در عصر واپسین ماه سال تنها از طعم شیرین و گوارای قهرمانی حرف زد.
تبریک؛ کاپ قهرمانی جام جهانی هنرمندان را گرفتید بالاخره.
بردن رومانی در فینال سخت بود اما با فشار زیاد قهرمان پارسال را از پا درآوردیم. جام مال ما شد اما راستش خستگی بر تن مان ماند.
چرا؟
میزبانی خوب نبود و قشم امکانات لازم را برای این مسابقات نداشت. ناهماهنگی در جام جهانی هنرمندان، صدای تیم های خارجی را هم درآورد.
بگذریم. بازی استقلال چطور بود؟
خوشحالم که تیم برگشت ما این برد را مدیون رحمتی هستیم که یک تنه تبریزی ها را درهم شکست. اگر آن پنالتی گل می شد شرایط برای استقلال جور دیگری رقم می خورد.
حالا پرچم آبی در قله لیگ افراشته شده اما پرسپولیس و مدعیان دیگر منتظر لغزشند، قبول داری؟
دقیقا فاصله ها آن قدر نزدیک است که هیچ کس نمی تواند حدس بزند امسال جام نصیب کدام تیم خواهد شد. من فکر می کنم این ماراتن تا هفته آخر ادامه داشته باشد.
رک بگویم قهرمان می شوید یا نه؟
گفتم که معلوم نیست. اما ما شایسته تر از رقیبان هستیم.
ولی پرسپولیس زیباتر از استقلال بازی می کند؟
به بازی زیبا جام نمی دهند این چه حرفی است که همه می گویند قرمزها از آبی ها سرترند اگر این طوری است پس چرا ما صدرنشین هستیم و آنها پیشتازی استقلال را تماشا می کنند تمجید زیادی از یک تیم، بودار به نظر می رسد.
کری می خوانی؟
حقیقت را گفتم ما بدون خسرو و میلاد از بازی جمعه 3 امتیاز گرفتیم با بازگشت این دو تا و حمایت 80هزار استقلالی همه را ز دم تیغ می گذرانیم.
این را که لااقل می پذیری که اگر رحمتی نبود الان استقلال کلید صدر را در مشت نداشت.
مهدی ستاره استقلال است اما دیگران هم زحت می کشند. شهباززاده با آن سوپرگل لالیگایی به اندازه مهدی درخشید کلیدی که حرفش را می زنید در دست یک تیم است، نه دست یک نفر.
