دوئل مجتبی عابدینی و علی پاکدامن در ریو، 20 مرداد شروع می‌شود. آنها با تمرین فشرده و اردوهای مشترک حالا آماده، هستند. تا حدی که پیمان فخری سرمربی تیم هم راضی است. خودش می‌گوید: «بچه‌ها حالا آماده‌اند. خوب تمرین کرده‌اند و شکر خدا مشکلی ندارند. حالا همان‌طور شده‌اند که دلم می‌خواست. هم خوب بدنسازی کار کرده‌اند و هم تمرین تخصصی شمشیربازی.» پیمان فخری با پایان اردو عصر سه‌شنبه و استراحت دیروز کم‌کم تمرین شاگردانش را سبک می‌کند: «بچه‌ها دیروز استراحت کردند. امروز هم فقط صبح تمرین می‌کنند. جمعه و شنبه هم استراحت می‌کنند. یک‌شنبه و دوشنبه هفته آینده هم یک نوبت تمرین دارند. آنها به اندازه کافی تمرین کرده‌اند و حالا باید ریکاوری کنند تا بدن‌هایشان برگردد.» سرمربی شمشیربازان سابر، آخرین اردوی مشترک برون‌مرزی شاگردانش را فوق‌‌العاده می‌داند: «اردوی آلمان فوق‌‌العاده بود. بهترین شمشیربازان دنیا بودند. بچه‌های ما به جایی رسیده‌اند که تیم‌های بزرگ دنیا از آنها درخواست اردوی مشترک می‌کنند. در حالی که قبلاً یک نفر هم جواب سلام‌شان را نمی‌داد. در اردوی آلمان همه قهرمانان المپیک و جهان بودند. بچه‌ها خیلی خوب تمرین کردند و بهتر از آن هم مسابقه دوستانه دادند.» با این‌که دلش گواهی به مدال شاگردانش در ریو می‌دهد اما نمی‌خواهد به آنها فشار بیاورد: «اصلاً روی مدال بچه‌های ما حساب نکنید. نمی‌خواهم از حالا توقع مدال، باری روی دوش بچه‌ها باشد. از حالا حساب نکنید تا وقتی که مدال گرفتند همه تعجب کنند.»
فخری فقط خدا، خدا می‌کند 20 و 21 مرداد روز مجتبی عابدینی باشد: «خدا کند آن روز، روز مجتبی باشد. ایمان دارم که مجتبی کولاک می‌کند. حالا دلم نمی‌خواهد حرفی از مدال بزنم که اگر یک‌درصد مدال نگرفت، همه انتقاد نکنند. اگر حالا قول مدال طلای مجتبی را بدهم، یک‌درصد طلا نگیرد، بعد در بوق و کرنا می‌کنند که نمی‌دانند المپیک چه جایگاهی دارد و تنها قول می‌دهند، در صورتی که المپیک هیچ فرقی با بقیه مسابقات ندارد. تیم ما هم خوب است.» سرمربی تیم ملی سابر جور دیگری به عابدینی که برای بار دوم المپیک را تجربه می‌کند، اعتقاد دارد: «مجتبی مثل هادی ساعی است. قدر المپیک را می‌داند. او المپیک به المپیک جلو آمده است. مجتبی یک بار المپیک را در لندن تجربه کرده و می‌داند ریو برایش حکم آخر دنیا را دارد. می‌داند مدالش همه رزومه ورزشی اوست.» پیمان فخری خوب می‌داند با درخشش شاگردانش عیار خودش هم رو می‌شود: «صددرصد برای من هم نتیجه المپیک مهم است. خودم دوست دارم نشان دهم چه کاره‌ام. برایم خیلی مهم است. فوق‌‌العاده.» او خودش و شاگردانش را محکوم به برد می‌داند: «المپیک حکم مرگ و زندگی برایم ندارد. چراکه المپیک‌های بعدی و قهرمانی‌های جهان دیگری هم داریم اما من و شاگردانم محکوم به برد هستیم. بچه‌ها باید برای گرفتن حق خودشان مدال بگیرند. چراکه ورزش ما چارچوب ندارد. اگر مدال بگیری زنده‌ای، اگر نگیری به بقا امیدوار نیستی.»
