آرامش در هر تیمی ابتدا با نتیجه‌‌گیری به دست می‌‌آید و برانکو توانسته این اطمینان را به هواداران پرسپولیس بدهد که یک مربی نتیجه‌گراست.
در کنار نتیجه‌گرایی اما این قدرت خلاقانه برانکو در انتخاب بازیکن است. او برای هر بازیکن در پست‌های گوناگون یک تعریف دارد و به آنها شخصیت می‌دهد.
در واقع برانکو دست از تیپ‌سازی برمی‌دارد و اهل شخصیت‌سازی است. به همین دلیل بازیکنان پرسپولیس باور کرده‌اند که در تیم نقشی انکارناپذیر دارند. از مهدی طارمی بگیرید تا جوان‌ترین بازیکن پرسپولیس احساس نمی‌کنند که تیپ هستند. آنها صاحب شخصیت شده‌اند.
برانکو با اعتباری که نزد هواداران پرسپولیس پیدا کرده، امروز یکی از محبوب‌ترین مربیان فوتبال ماست. او حتی چنین محبوبیتی را در فوتبال کرواسی- که زادگاهش است- تجربه نکرده و بر این اساس کسی نمی‌تواند برای ایوانکوویچ نقشه بکشد.
او؛ هم مردی محبوب، هم یک مربی نتیجه‌گرا و درست و حسابی و هم یک تصمیم‌ساز خبره است.
او در ماجرای رامین رضاییان ثابت کرد که در تصمیم‌سازی و ایجاد راهکار و سیاست برای باشگاه همتا ندارد. برانکو باعث شد تا قدر و قیمت پیراهن پرسپولیس بالا برود. پس چه کسی می‌تواند برانکو را زمین بزند؟
برانکو می‌توانست مثل همه مربیان ایرانی در برخورد و رفتار با رامین رضاییان در نقش یک کدخدا ظاهر شود و شعارهای عوامانه سر بدهد. او می‌توانست دم از اخلاق‌مداری بزند و خصلت‌های پهلوانی را در لفظ تبلیغ کند اما راهی جداگانه را در پیش گرفت و نخواست ادای پهلوان‌ها را دربیاورد.
برانکو میان احساس و فوتبال تفکیک قائل شد و فوتبال حرفه‌ای را فدای احساسات‌گرایی ایرانی نکرد. در نتیجه چرا باید مخالفان یا منتقدان به فکر زمین زدن برانکو باشند؟
برانکو سر جای خودش ایستاده و مادامی که از این مسیر خارج نشود، کار خودش را به بهترین نحو انجام می‌دهد. سرمربی پرسپولیس فعلاً در صف مربیان تراز اول فوتبال ماست.
هیچ‌کس هم با او کاری ندارد و می‌دانیم همین امروز آنهایی که در کنارش می‌ایستند و با برانکو عکس یادگاری می‌گیرند به شرایط و موقعیت ایوانکوویچ در فوتبال ایران غبطه می‌خورند.
امیدواریم حسرت خوردن‌های آنها برای برانکو خطرناک نباشد.
