زمین‌های خراب درست مثل بازی در هوای بارانی و شرایط بحرانی همیشه به نفع تیم‌های ضعیف‌تر است چون توان تیم قوی‌تر را پایین می‌آورد و شانس تیم ضعیف‌تر را بالا می‌برد.
سوریه که دیروز در همین زمین خراب و فوتبال شانسی هم حرفی برای گفتن نداشت و برای گرفتن یک امتیاز که حقش نبود، وقت تلف می‌کرد، قطعاً در شرایط عادی کمتر از ۲ گل از تیم ملی ما نمی‌خورد. سوری‌ها با این مساوی زوری که از فوتبال ما گرفتند، نه به جام جهانی می‌رسند و نه مدعی صعود میشوند
اما ما با ۲ امتیازی که در بارندگی مالزی جا گذاشتیم، حالا کره‌جنوبی و ازبکستان را به خودمان نزدیک می‌بینیم و صدرنشینی‌مان در معرض خطر است. البته عقلانی نیست از سوریه توقع داشته باشیم به دلخواه ما بازی کند. این که ما آنها را دوست تصور کنیم، دلیل خوبی نیست برای این که متوقع باشیم آنها در زمین فوتبال، وقتی زورشان به ما نمی‌رسد، مردانه بازی کنند اما از کنفدراسیون فوتبال آسیا که می‌توانیم توقع داشته باشیم فوتبال را شبیه میدان جنگ نکند و حداقل استانداردها را برای برگزاری یک بازی رسمی - آن هم در این سطح بالا - فراهم آورد؟ وقتی داور می‌گوید زمین برای برگزاری بازی مناسب نیست و وقتی دنیا می‌بیند توپ در این زمین آب‌گرفته به زور می‌چرخد و بد حرکت می‌کند، چرا کنفدراسیون اصرار به برگزاری بازی دارد؟ واقعاً اگر این بازی یک روز دیرتر برگزار می‌شد یا به جای بین دو نیمه، قبل از شروع بازی، برای خارج کردن آب از زمین چمن تلاش می‌شد، اتفاقی بدتر از این می‌افتاد که دو تیم به جای فوتبال، واترپلو بازی کنند و آبروی فوتبال آسیا پیش چشم دنیا برود؟!
