تیم ملی قطر قهرمان جام ملت‌های آسیا شده و این عنوان را با لیاقت و شایستگی کامل به دست آورده است. به راهی که آنها طی کردند، نگاه کنید؛ هر حریفی که قدرتمندتر بود، راحتتر مقابل‌شان شکست خورد. آنها لبنان را ۲ بر صفر بردند و سپس ۶ گل وارد دروازه کره شمالی کردند. وقتی به سیاسی‌ترین بازی جام یعنی تقابل با عربستان رسیدند، با یک بازی بی‌نقص، ۲ بر صفر برتری‌شان را ثبت کردند. سپس با یک ضربه کاشته، عراق مدعی را کنار زدند و بعد، استخوان‌های کره‌جنوبی، دیگر مدعی جام را شکستند. آبروی اماراتِ میزبان را در نیمه‌نهایی بردند و با زدن ۴ گل، زمینه‌ساز عصبانیت و خشم آنها شدند و سپس در فینال، ۳ بر یک ژاپن را از پیش‌رو برداشتند. در تمام این بازی‌ها، فقط یک گل خوردند آن هم در بازی آخر! این تیمِ فوق العاده و قابل احترام، همه کار کرد تا نشان بدهد مدعی است.
با این حال، برانکو ایوانکوویچ، سرمربی کروات پرسپولیس، ماجرای مهمی را در مصاحبه روز گذشته اش با خبرنگاران مطرح کرد و گفت: «تیم‌های قطری‌ای که ما در لیگ قهرمانان آسیا بردیم از تیم ملی این کشور قوی‌تر بودند. از این بابت خوشحال هستم.» البته سیدجلال حسینی و سپس حسین ماهینی کاپیتان‌های پرسپولیس هم این موضوع را مطرح کردند و معتقدند الدحیل و السد که در مراحل یک‌چهارم و سپس نیمه‌نهایی با پرسپولیس مصاف دادند، قوی‌تر از تیم ملی قطر بودند. آنها، در همان زمان بازی‌ها نیز این مسائل را مطرح کردند؛ موضوعی که عملکرد تیم ملی قطر را به چالش می‌کشد و بار دیگر ثابت می‌کند عملکرد پرسپولیس تحسین‌برانگیز بود.
قبل از هر چیز بگذارید نگاهی به لیست تیم ملی قطر بیندازیم. لیستی پر از ستاره‌های غیرقطری، اما هماهنگ، منسجم و قدرتمند. بازیکنی که روحیه بالایی داشتند و بعد از اینکه در فینال با حساب ۲ بر صفر از ژاپن جلو بودند، حتی بابت دادن یک اوت دستی به تیم حریف، حرص می‌خوردند. این لیست کامل تیم ملی قطر در لیگ قهرمانان آسیا بود که به تفکیک باشگاه‌ها می‌خوانید:
السد قطر
دروازه‌بان: سعد الشیب
مدافعان: پدرو میگوئل، عبدالکریم حسن، تارک سلمان، حمید اسماعیل
هافبک: سالم الحاجری و بوعالم خوخی
مهاجم: اکرم عفیف و حسن الهیدوس
الدحیل
مدافع: بسام الراوی و عصیم مادیبو
هافبک: کریم بودیاف و علی عفیف
مهاجم: علی المعزعلی
باقی باشگاه‌ها
دروازه‌بان: یوسف حسن (الغرافه) و محمد البکری (الخور)
مدافع: تأمین المحزا (الغرافه) و عبدالکریم علی (السیلیه)
هافبک: احمد فاتحی (العربی)، عبدالعزیز حاتم (الغرافه)، خالد محمد (لئونسا اسپانیا) و عبدالرحمن مصطفی (الاهلی)
مهاجم: احمد علاالدین (الغرافه)
جدا از آن‌که ۷ بازیکن باشگاه السد و ۵ بازیکن الدحیل، از جمله مهم‌ترین چهره‌های تیم ملی قطر بودند و تأثیرگذارترین بازیکنان این تیم در تورنمنت جام ملت‌ها به حساب می‌آمدند، این دو باشگاه، بازیکنان قدرتمندتر دیگری نیز داشتند:
بازیکنان سرشناس السد که در تیم ملی قطر نبودند: مشعل برشام (دروازه‌بان)، یاسر ابوبکر و ژانگ وویانگ (مدافع)، ژاوی، علی اسد، گابی، علاالدین یونس (هافبک) و بغداد بونجاح (مهاجم).
بازیکنان سرشناس الدحیل که در تیم ملی قطر نبودند: امینه لکومته (دروازه‌بان)، محمد موسی، لوکاس مندس، لوئیز جونیور، نام تائه هی و سلطان البریک (مدافع)، ادمیلسون جونیور، اسماعیل محمد، یوسف ایمن و خالد ولید (هافبک) و یوسف العربی (مهاجم).
بدون هیچ شک و تردیدی، کاری که پرسپولیس در فصل قبل لیگ قهرمانان آسیا انجام داد، قابل ستایش است. فارغ از فاکتور‌هایی که طرفداری از تیم‌ها را تأیید می‌کند، نه تنها در ایران بلکه در باشگاه‌های حاضر در لیگ قهرمانان نیز این موضوع را شاهد نبودیم که یک باشگاه، با وجود اینکه پنجره نقل و انتقالاتش برای دو دوره بسته شده باشد، از گروهش به عنوان تیم اول صعود کند؛ آن هم در گروهی که السد قطر در آن حضور داشت و سپس ۴ بازیکن سرشناس و تأثیرگذارش به نام‌های محسن مسلمان، فرشاد احمدزاده، وحید امیری و صادق محرمی را از دست بدهد و باز هم به راهش تا فینال ادامه دهد. در این مسیر، حسین ماهینی و محسن ربیع‌خواه با پارگی رباط صلیبی مواجه شدند و محمد انصاری نیز در فینال، با همین مشکل از بازی خارج شد. پس کار پرسپولیس بسیار بزرگ و قابل اعتناست، اما برگردیم به چالشی که برانکو به راه انداخت: «تیم‌های قطری‌ای که پرسپولیس با آنها بازی کرد، قوی‌تر از تیم ملی قطر بودند.»
معمای اصلی از اینجا آغاز می‌شود. برانکو یک مربی «مؤلف» است؛ با این تعریف که تاکتیک خودش را دارد و تیمش با پرسپولیسی که در سال‌های گذشته تحت هدایت مربیان خارجی و داخلی دیگر بود، تفاوت‌های فاحشی دارد. با این حساب نمی‌تواند روی هوا و بدون حساب و کتاب، حرفی بزند، اما معیار او برای رسیدن به این معادله چه بود؟ البته می‌توان این موضوع را مطرح کرد که کارنامه و عملکرد ژاوی و گابی در لیگ قهرمانان آسیا، به مراتب بهتر از برخی هافبک‌های تیم ملی قطر «از نظر آماری» بود. یا اینکه بغداد بونجاح، مهاجم السد در لیگ قهرمانان فصل قبل به مراتب بهتر از معزعلی در همان رقابت‌ها بود و چه بسا اگر بونجاح در جام ملت‌ها می‌توانست عضو تیمی باشد، می‌توانستیم عملکردش را بهتر ببینیم. سعد الشیب که بهترین دروازه‌بان جام ملت‌ها شد، در لیگ قهرمانان آسیا یک گلر کاملاً معمولی بود. کار کمی سخت شد؛ فقط امیدواریم این جمله برانکو، از روی منطق بیان شده باشد زیرا مقایسه عملکرد الدحیل و السد در لیگ قهرمانان آسیا با تیم ملی قطر در جام ملت‌های آسیا عملی نیست هرچند برانکو نیز حق دارد به پیروزی تیمش مقابل دو نماینده بزرگ قطر که اسکلت تیم ملی این کشور را به عنوان قهرمان قاره تشکیل دادند، افتخار کند.
