علیرضا بیرانوند در میان گزینه‌های مرد سال فوتبال آسیا قرار گرفت. این خبری بود که دیروز فضای رسانه‌ای ما را تحت تأثیر خود قرار داد. اگرچه همین خبر هم خوشحال‌کننده است، اما باید انتخاب نهایی باشد تا شادی ما تکمیل شود. دروازه‌بان شماره یک تیم ملی، سال قبل هم در میان گزینه‌های انتخاب بهترین بازیکنان قاره بود، اما یک بازیکن عرب انتخاب شد. این انتخاب در راستای تعهد عربی شیخ سلمان است که از زمان روی کار آمدن فقط چشم به دهان هم‌زبانان خود دارد.
اخبار ورزشی- او از زمانی که ریاست AFC را بر‌عهده گرفته به شکلی محسوس سعی کرده دینش را به کشور‌های حاشیه خلیج فارس به بهترین شکل ادا کند. انتخاب بازیکنان عربی به‌عنوان بهترین بازیکنان قاره آسیا، در ابتدای روی کار آمدن شیخ سلمان شگفت‌انگیز بود، اما حالا به موضوعی مضحک تبدیل شده است. چون همه می‌دانند هرقدر هم که خوب باشند، انتخاب کنفدراسیون فوتبال آسیا، عربی است.
انتخاب ناصر الشمرانی (عربستان)، احمد خلیل (امارات)، عمر عبدالحمان (امارات)، عمر خریبین (سوریه)، عبدالکریم حسن (قطر) و اکرم عفیف (قطر) در ۶ سال اخیر (به عنوان بهترین بازیکن مرد آسیا) نشان می‌دهد که شیخ‌سلمان بحرینی چه تعصب کوری نسبت به کشور‌های عربی دارد.
در این میان انتظار می‌رفت که نسبت به این انتخاب‌ها اعتراضی صورت گیرد. صدایی که هیچ‌گاه بلند نشد. مهدی تاج که به عنوان نماینده فوتبال ما در مراسم AFC شرکت می‌کرد، خود حقوق‌بگیر شیخ سلمان بود و نمی‌توانست به مرد اول فوتبال آسیا اعتراض کند. حتی وقتی که در مراسم سال قبل، جایزه سنتی و همیشگی ایران در مراسم بهترین‌های قاره آسیا (فوتسال) را به ژاپن دادند و به تاج مأموریت دادند که این جایزه را با دستان خودش تقدیم ژاپنی‌ها کند.
علیرضا بیرانوند سال قبل در حالی در مراسم شرکت کرده بود که بخت بالایی برای کسب عنوان بهترین بازیکن آسیا داشت، اما به این دلیل که حامی قدرتمندی نداشت، تنها ماند و جایزه را در دستان اکرم عفیف دید که هم شایستگی کسب عنوان داشت و هم پناهگاهی امن به‌نام فدراسیون فوتبال قطر.
بیرانوند امسال هم بی‌شک، تنهاست. او نماینده فوتبال ماست و قلب و روح ما با او خواهد بود، اما کیست که نداند این‌ها برای کسب عنوان بهترین بازیکن سال قاره آسیا کافی نیست؟
