داریوش فرضیایی یا همان «عمو پورنگِ» خودمان امروز بیش از دو دهه و نیم است که از فعالیتش برای کودکان این سرزمین می‌گذرد. کودکانی که دهه‌ی هشتاد برنامه های او را دیده‌اند حالا پا به سن جوانی گذاشتند و امروز هم عمو پورنگ با برنامه‌هایش برای نسل جدید خاطره‌سازی می‌کند.
خیلی از مجریان کودک در دو دهه های گذشته، آمدند و رفتند و بعضی هایشان الحق که خوب بوده‌اند اما چه می‌شود که داریوش فرضیایی این همه سال می‌تواند خودش را در بالاترین سطح حفظ کند و همچنان در جایگاه ویژه‌ای برای والدین و فرزندانشان باشد.
تنها دلیلش یک چیز است و آنهم این که به کودکان و نوجوانان احترام می‌گذارد و هیچ گاه آنها را دست کم نگرفته و کم هوش ندیده است و حتی برنامه‌هایی هم که بسیار موفق بوده سعی کرده ادامه ندهد و بدنبال ایده تازه ای برای برنامه سازی برای کودکان برود. در کنار این تفاسیر هیچگاه خود را از کنار کودکان جدا نکرده و در صفحه‌اش هم چنین شخصیتی از خودش را نمایان کرده تا مردم او را مثل خانواده خود بدانند.
فرضیایی در تمام سال‌های فعالیتش آنچنان که باید و شاید مورد تحسین و توجه توسط رسانه‌ها و آنها که باید قرار نگرفته و این یادداشت به بهانه‌ی زادروز او می‌تواند کمترین پاسداشتی برای تمامی سال‌های حضور او و تلاشش با تمامی سختی‌ها برای کودکان این سرزمین باشد.
