به نقل از”رودبار ما“، در روزگاری که برخی مدیران ارشد آن حقوق های میلیاردی از خزانه مملکت به حساب هایشان واریز می شود،هستند مردمانی که در رودبار جنوب به نان شب محتاج اند و سالهاست که کمرشان در زیر بار فقر و محرومیت خم شده است.
در شرایطی که بسیاری از خانوارهای رودباری از تامین مایحتاج اولیه معاش خود عاجزند و دلشان فقط به دریافت یارانه خوش است و با سیلی صورت خود را سرخ نگه داشته و با مشکلات عدیده اقتصادی روبرو هستند، عده ای با بی مسئولیتی از ذخائر بیت المال برای خود کیسه ای گشاد دوخته اند که هیچ توجیه قانونی، انسانی و عرفی ندارد.
درد و رنج ناشی از فشار اقتصادی در بعضی از خانوادهای روستایی شهرستان رودبار جنوب آنقدر سنگینی می کند که متأسفانه بعضی از زنان در شهرستان رودبار جنوب به علت ضعف مالی جهت تأمین حداقل مایحتاج عمومی خود مجبور به کارگری می شوند.
خبرنگار رودبار ما با رفتن به روستای حاجی آباد گوشه ای از فقر ومحرومیت این مردمان را به تصویر کشیده است،در این سفر خبرنگار ما مهمان مادری شد که نزدیک به هفتاد سال از عمر خود را در خانه کاه گلی می گذراند.
بعداز پیمودن ۲۰کیلومتر راه به خانه ننه فاطمه در روستای حاجی آباد رسیدیم ننه فاطمه با یک آه ما را به داخل منزل خود بدرقه کرد وخودش هم تکیه زد به دیواری که انگار می‌دانست خیلی دوام ندارد، نگرانی از فقر ونداری در چشمان ننه فاطمه موج می زد.
فقر و محرومیت دیگر با زندگی نه نه فاطمه عجین شده است و نزدیک ۷۰ ساله با آن عمر خود را گذرانده اما این خانه با یک تکان احتمال آوار شدن آن بر سر ننه فاطمه وجود داشت ننه فاطمه در گرمای ۵۰درجه هوا بدون وسیله سرمایشی شب را به صبح سر می کند.
فرش خانه ننه فاطمه قالی ۵۰۰شانه نبود بلکه حصیری بود که ننه تمام عمر خود را بر روی آن سپری کرده بود.
هرچند تصور زندگی در چنین خانه هایی برای بسیاری از شهرنشینانی که در زندگی لوکس شهری و تجمل‌گرایی غرق‌شده‌اند، مقدور نیست اما نگاهی به واقعیت این روستاها و مردمانش می‌تواند تلنگری باشد برای بسیاری از افراد که تصمیمشان در زندگی مردمان محروم جنوب کرمان تأثیرگذار است.
آیا دریافت کنندگان حقوق های نجومی از دیدن تصاویر و گزارش هایی از این دست تا صبح خوابشان می برد؟ آیا مدیران متخلف از رنج و مشقت مردم در مناطق محروم که گوشه ای از آن را به تصویر می کشیم آزرده خاطر نمی شوند؟ البته اگر روی مبل و تخت و خواب های آنچنانی خوابشان ببرد و دلشان درد نگیرد و عرق شرم بر پیشانی‌شان خشک شود، آن وقت به وجدانشان(البته اگر بیدار باشد) چه جوابی خواهند داد؟ آیا از دستان پینه بسته کشاورزان و کارگران شرمشان نمی آید؟ اگر این گونه نباشند، آن وقت چگونه از پل صراط عبور خواهند کرد؟ آیا در پیشگاه خداوند و در روزحساب و کتاب سرافکنده نمی شوند؟
با نگاهی به عکس های درج شده در این گزارش می توان عمق محرومیت و فقر را در روستاهای رودبارجنوب به چشم دید.
امیدواریم مسئولان ما با دیدن این تصاویر، نیازمندانی که در لابه لای حقوق های نجومی فراموش شده اند را بیشتر درک کنند.
انتظار و خواست افکار عمومی از دولت محترم این است که در اسرع وقت، با تنظیم لوایح و ارسال آن به مجلس شورای اسلامی، ضمن بستن شکاف ها و روزنه های موجود، با دریافت کنندگان این گونه حقوق های نامتعارف، نجومی و غیر قانونی برخورد نموده و حقوق تضییع شده مردم را به خزانه بیت المال بازگرداند.
