این فیلم در تمامی جنبه‌های فنی، از جمله فیلمنامه، فیلمبرداری، تدوین، کارگردانی، بازیگری و طراحی صحنه، حرف‌های زیادی برای گفتن دارد و اثباتی بر توانمندی‌های سینمای ایران است.
در این اثر، حسن پورشیرازی یکی از درخشان‌ترین بازی‌های تاریخ سینمای ایران را به نمایش گذاشته؛ او با ظرافتی مثال‌زدنی و به‌شکلی کامل، هیولایی هوسباز و بی قید وبند را به شکلی، مخوف و استثنایی به تصویر می‌کشد و اجرایش در تمام لحظات، معجزه‌وار و خیره‌کننده است.
حامد بهداد نیز در نقشی کاملاً متفاوت از کلیشه‌های معمول خود، تصویری درخشان از یک روشنفکر آرام، صبور و درون‌گرا ارائه می‌دهد که در پس ظاهر آرامش، جوشش و طغیانی پنهان وجود دارد. این بهترین بازی کارنامه بهداد محسوب می‌شود
لیلا حاتمی، همچون همیشه، این نقش بسیار مهم و کلیدی را با افزودن جزئیاتی ظریف، مانند شکل خاص خنده و نگاه، از دیگر کارهای خود متمایز می‌سازد. این همان هنری است که او در تمام فیلم‌هایش به کار می‌برد و مخاطبان به حضور همیشگی و درخشان او عادت کرده‌اند؛ حضوری که کارنامه درخشانش را همچنان در حال تکمیل شدن نگه می‌دارد.
محمد ولی‌زادگان نیز در اولین تجربه جدی خود در سینما، توانسته است همگام با بازیگران نقش اصلی حرکت کند و نویدبخش ظهور یک بازیگر توانا برای سینمای ایران باشد.
فیلم «پیر پسر» که آشکارا و هنرمندانه تحت تأثیر آثار داستایفسکی ساخته شده است، با مهارت تمام، فضای تاریک و نبرد خیر و شر را با چنان قدرتی به تصویر می‌کشد که گویی کارگردانی روسی پشت دوربین آن بوده است.
در پایان باید گفت که این فیلم، تجربه‌ای منحصربه‌فرد برای پرده سینماست. جزئیات درخشان در اجرا، تماشاگر را برای سه ساعت تمام در فضایی جذاب و به‌یادماندنی غرق می‌کند و تجربه ای کامل و لذت‌بخش را برای او رقم می‌زند.
در فیلم «پیر پسر»، شاهد نبرد همیشگی و اساسی بین اندیشه، تفکر ،وقار و هنر ، در برابر توهم، جهل، سطحی‌نگری، ولنگاری و هوس‌های زودگذر هستیم.
نماینده این تفکر ، برای رسیدن به اهداف خود، از نوع خشونت و توحش ابایی ندارد و هر مزاحمی را قربانی می‌کند.
