فیلم سینمایی مجنون، تازه‌ترین تجربه بلند مهدی شامحمدی، نه تنها یک اثر دفاع مقدس است، بلکه تلاش می‌کند در لایه درونی ذهن مخاطب تأثیری ماندگار بگذارد، اثری که از دل ایمان، ایثار و عشق ساخته شده است.
برشی از ایمان و رشادت برادران زین‌الدین
در «مجنون»، دوربین وارد مسیر زندگی شهیدان مهدی و مجید زین‌الدین می‌شود؛ فراتر از صحنه‌های درگیری، به لحظات حساس تصمیم، شک و امید. فیلم نمی‌کوشد از همه‌ی رویدادهای جنگ بگوید، بلکه از همان برشی کوتاه، روایت را به جلو می‌برد. چنین انتخابی، به فیلم امکان می‌دهد مفاهیم عظیمی را با تمرکز و ظرافت بیشتری بیان کند ، نه با شعار، بلکه با لمس کردن احساسات انسانی.
انسانی‌تر از تصویر یک قهرمان
آنچه در «مجنون» برجسته است، فاصله گرفتن از تصویر کلیشه‌ای قهرمان مطلق است. شهدایی که در این فیلم می‌بینی، آدم‌هایی‌اند با ترس، التفات، وفاداری و امید. حتی وقتی با سخت‌ترین لحظات روبه‌رو هستند، فاصله‌ای میان خاطره، تصمیم و عمل وجود دارد. کارگردان با حفظ این فاصله، مخاطب را به همدلی دعوت می‌کند؛ نه از بالا نگاه کردن، بلکه همراه کردن با قهرمان در سختی و سنگینی انتخاب‌ها.
بازی‌هایی که ایستاده‌اند
در قلب چنین تجربه عظیمی، بازیگران خوب خیلی اهمیت دارند و «مجنون» در این بخش سربلند است. سجاد بابایی در نقش یکی از برادران شهید، نشان داده است جوانی را وارد نقش شهید کردن یعنی چه؛ به همان نسبت که نبوغ و عاطفه در درون دارد.
بهزاد خلج نیز به عنوان مکمل، در سکوت و نگاه‌هایش بار مسئولیتی را بر دوش می‌کشد. در کنار آن‌ها حسام منظور و شبنم قربانی حضور دارند که در میان صحنه‌های سنگین، لایه‌های لطیف انسانی فیلم را تقویت کرده‌اند.
موسیقی روح بخش انتظامی
حضور مجید انتظامی در تیم موسیقی «مجنون» یکی از بزرگ‌ترین نقاط قوت فیلم است. بعد از سال‌ها دوری از سینما، او با ساخت موسیقی‌ای که نه فریب‌دهنده است و نه اغراق‌آمیز، فیلم را با موسیقیِ وجودی همراه کرده. قطعات آرام او در سکوت یا تنش، پل‌هایی از احساس و معنا می‌سازند. وقتی صحنه‌ها را با ملودی‌های انتظامی همراه می‌بینی، گویی هر نت نشانی از فریاد نهفته در جان دارد.
انتخاب لوکیشن و واقع‌گرایی به جای جلوه‌سازی
فیلم‌برداری در آبادان و مناطقی از جنوب کشور، انتخابی هوشمندانه است؛ جایی که خاک، آب و دود، خود گواه جنگ‌اند. وقتی پشت این سماجت جغرافیایی، تلاش تیم به بازسازی واقعیت اضافه می‌شود، کیفیت دیداری فیلم جلوه‌ای ملموس پیدا می‌کند. «مجنون» با کمترین تکیه بر جلوه‌های ویژه، حس حضور در جبهه را به مخاطب می‌دهد احساسی که باعث می‌شود صحنه‌ها نه مصنوعی، بلکه طبیعی به نظر برسند.
جایزه‌ها و اعتبارِ مصداقی
در جشنواره فیلم فجر، «مجنون» به دست آوردن سیمرغ بهترین فیلم در میان افتخارات بزرگش بود. همچنین بهترین نقش زن، نقش مکمل مرد و موسیقی متن از دیگر سیمرغ‌هایی است که فیلم تصاحب کرد. این موفقیت نه صرفاً به خاطر موضوع، بلکه به دلیل کیفیت ساخت و دقت در اجزا به دست آمده، مؤید آن است که وقتی تلاش زیاد و نگاه درست کنار هم بنشینند، نتیجه برجسته از دل سینمای ما برمی‌آید.
چرا «مجنون» برای مخاطب امروز اهمیت دارد؟
در زمانی‌که سینمای جنگ و شهادت گاه در تکرار غوطه‌ور است، «مجنون» تابش تازه‌ای است نه صرف بیان رشادت، بلکه دعوت به پرسش، تأمل و همدلی. مخاطب جوان امروز می‌خواهد پشت صحنه‌ی زندگی قهرمانان را بداند، بفهمد چه شد که انتخاب کردند، چه ترس‌ها و شک‌هایی را پشت سر گذاشتند. «مجنون» این پل را می‌سازد.
