در فوتبال ملی امروز، مهاجرت گسترده جوامع به یکی از عوامل کلیدی موفقیت بسیاری از تیم‌ها تبدیل شده است.
تیم‌هایی که به جام جهانی یا مرحله پلی‌آف راه یافته‌اند، اغلب متکی به بازیکنانی هستند که در خارج از کشور متولد شده‌اند اما تصمیم گرفته‌اند پیراهن کشور اجدادی خود را بر تن کنند. این پدیده نه تنها طبیعی، بلکه به استراتژی اصلی برخی فدراسیون‌ها برای ارتقای سطح تیم ملی تبدیل شده است.
مراکش نمونه بارز این موفقیت است. از تیمی که در قرن بیستم هیچ‌گاه به جام جهانی نرسید، به نیمه‌نهایی ۲۰۲۲ رسیدند. ستاره‌های اصلی این تیم در خارج متولد شده‌اند: اشرف حکیمی (مادرید، اسپانیا)، براهیم دیاز (مالاگا، اسپانیا)، یاسین بونو (کانادا)، بیلال الخنوس و شمس‌الدین طالبی (بلژیک) و ایلیاس اخوماش (بارسلونا). فدراسیون فوتبال مراکش با سیاست فعال جذب مهاجران و دورگه‌ها، بهترین تیم فعلی آفریقا (طبق رده‌بندی فیفا) را ساخته است.
کورسائو حتی یک قدم جلوتر رفت: برای اولین بار در تاریخ به جام جهانی صعود کرد، در حالی که هیچ‌کدام از بازیکنان تیم در جزیره متولد نشده‌اند؛ همه در هلند به دنیا آمده و بزرگ شده‌اند. حتی سرمربی، دیک آدووکات، هلندی است.
هائیتی نیز با تکیه بر بازیکنان فرانسوی‌تبار مانند پلاسید، پروویدانس و بلگراد به جام جهانی رسید. نام‌هایی مثل آلن سنت‌ماکسیمین و ویلسون ایزیدور هم در فهرست احتمالی حضور دارند.
سورینام شرایط مشابه کورسائو دارد؛ در آخرین بازی مقدماتی، تنها یک بازیکن در کشور متولد شده بود و او هم در آکادمی‌های هلند پرورش یافته بود. سورینام اکنون در پلی‌آف به دنبال معجزه است.
الجزایر با سابقه استعمار فرانسه، بیشتر بازیکنان اصلی‌اش در فرانسه متولد شده‌اند: ریاض محرز، اسماعیل بن‌ناصر، حسام عوار، رایان آیت‌نوری، آیسا مندی و تازه‌ترین آن‌ها لوکا زیدان.
کنگو که تنها یک بار (۱۹۷۴) در جام جهانی بوده، اکنون با شانس پلی‌آف بین‌قاره‌ای، نیجریه را کنار زده است. از ۱۱ بازیکن اصلی مقابل نیجریه فقط ۳ نفر در کنگو متولد شده بودند؛ بقیه در فرانسه، بلژیک یا انگلیس (مثل آرون وان بیساکا) به دنیا آمده‌اند.
سنگال، قهرمان آفریقا و صدرنشین بدون شکست گروهش، هفت بازیکن اصلی متولد خارج (مثل ادوارد مندی، خلیفه کولیبالی، ایلیمان اندیایه) دارد، اما ستاره‌های بزرگی مثل سادیو مانه، ادریسا گیه و اسماعیل سار در خود سنگال متولد و بزرگ شده‌اند.
این موضوع دیگر فقط یک گزینه عادی نیست؛ برای بسیاری از کشورها، اصلی‌ترین منبع استعداد و کلید رسیدن به رویاهای بزرگ فوتبالی شده است.
