به گزارش افکارنیوز، شیرین بینا در گفتگو با مهر گفت: نوع پوشش بازیگران در فیلم ها بر مد شدن آن پوشش در جامعه و زندگی اجتماعی مردم تاثیرگذار است اما خصوصا در کارهای تلویزیونی شکل پوشش مخصوصا خانم‌ها سال‌هاست که ثابت است. سال‌هاست یک جور لباس می‌پوشند و تنها تفاوت این است که ممکن است مثلا برای نشان دادن شخصیت منفی تجملی تر، یا برای شخصیت مثبت ساده تر باشد. همه یک فرم هستند و تنها بسته به سن و موقیت نقششان تفاوت‌های جزئی دارند. در کارهای تلویزیونی لباس‌ها غیر از پوشش کمک دیگری به بازیگر نمی کند و در خدمت بازی بازیگر نیست، در حالی که در صحنه فیلمبرداری همه چیز باید در خدمت بازی بازیگر باشد.

وی در مورد اینکه عکس مد و لباس تا چه میزان به کمک می کند تا مدل ها در جامعه ماندگار شود اضافه کرد: لباس ها در سینما تجمل و فرم و طراحی بیشتری دارد و می تواند روی مردم تاثیرگذار باشد. استثنا هم در همه جا وجود دارد. مثلا خواهرم، نگین صدق گویا، در سریال تلویزیونی «به کجا چنین شتابان» مدل بستن روسری اش طراحی خاصی داشت. من بارها شاهد بودم مردم که هم از من هم یا در هنگام خرید از مغازه دارها می پرسند مدل روسری کتی را باید از کجا تهیه کنند و خیلی طرفدار پیدا کرده بود. همینطور در سریال «مسافری از هند» لباس های سیتا مورد توجه قرار گرفته بود و مردم دنبال لباس او بودند. اگر یک الگو با سلیقه مردم تطابق داشته باشد مردم دوست دارند که از آن تقلید کنند. اما خب این هم آسیب هایی دارد که باید مراقب باشیم.

این بازیگر در مورد وجود فیلمنامه هایی با موضوع مد و لباس و پرداختن به این امر در سینما اذعان داشت: از کارهای رئال تر ممکن است طراح صحنه سعی می کند لباس ها را بیشتر شبیه واقعیت روز جامعه طراحی کند. ولی خب همین هم باعثتکرار شده و همه یک فرم هستند. همیشه به ما می گویند لباس چند سایز بزرگتر بپوشیم و این به ظاهر بازیگر حالت شلخته واری می دهد. تا آنجایی که من می دانم طراح صحنه ها باید کارشان را درست تر انجام بدهند اما شاید دستمزد کم و بودجه پایین باعثافت کیفیت کار جوان ها شده باشد.

این هنرمند در مورد محدودیت های طراحی لباس اضافه کرد: همه چیز در صحنه باید در جهت کمک به بازی بازیگر باشد، اگر کلاه بر سر می گذارد یا روسری، اگر دامن یا شلوار برایش در نظر گرفته می شود همه این ها باید با نقشش تطبیق و همخوانی داشته باشد تا بازی او را جلوه بیشتری ببخشد. اگر فرضا یک نفر بخواهد نقش یک آدم مقتدر را بازی کند، لباس گشاد و چند سایز بزرگتر از خودش روی این بازی حتما تاثیر منفی می گذارد و خوب از آب در نمی آید. سرپوش مناسب برای خانم ها، لباس مناسب با رنگی مناسب از مهمترین چیزهایی هستند که در بازی او به چشم می آید. حالا اگر این ها درست نباشد نصف بیشتر بازی او را می گیرد، به طبیعی بودن بازی او صدمه وارد می کند و در نتیجه باز هم باعثافت کیفیت می شود. طراح صحنه ها اگر کارشان را بیشتر جدی بگیرند یک جوری می تواند این محدودیت ها را جوری رعایت کنند که حتی به بازی بازیگر بیشتر کمک کنند.

بینا خاطر نشان کرد: بعضی وقت ها در بازی یک فیلم این توانایی در بازیگر تشخیص داده می شود که طراحی لباس خودش را، خودش بر عهده بگیرد. من هم در یک سریال نقش یک گالری دار و صاحب یک مزون را بازی کردم که این اتفاق افتاد و طراحی لباس بر عهده خودم بود. من هم برای این نقش از لباس های طراحی شده و خاصی استفاده کردم که به شخصیت آن نقش می خورد. اما در بیشتر فیلم ها اینگونه نیست. بیشتر لباس ها ۱۰ سال پیش را برای بازی می پسندند که در واقعیت شاید آدم های طبقه متوسط از آن استفاده نکنند و با نقش یک زن سطح پایین که برای خرید به بازار آمده بیشتر تطبیق داشته باشد!

وی در ارتباط با اینکه یک جشنواره با موضوع فیلمنامه عکس و مد لباس سینمایی میتواند به وضعیت مد و لیاس در سینما کمک کند تصریح کرد: خیلی، با آن موافقم، چرا که نه! آن کسی که کارش این است اگر با موقعیت ها و تعاریف سینمایی و تلویزیونی هم آشنا باشد و در این جشنواره هم شرکت کند می تواند در انتقال و اشتراک طرح های خود با دیگران خیلی موثر باشد. طرح هایی که مورد قبول و استاندارد باشد، خلاقیت ها و ابداعات جدید را در بر بگیرد و با پوشش مناسب جامعه اسلامی ما در تطابق باشد، می تواند به کار ما کمک خوبی کند. مردم طرح های جدید و نو را می پسندند. برای همین پدیده مد به وجود آمده و از لحاظ بصری هم احساس خوبی را به انسان منتقل می کند.