تیم‌ملی فوتبال ایران این‌روزها تحت هدایتِ « امیر قلعه‌نویی »، حالِ خوشی ندارد؛ شکست مقابلِ ازبکستان و روسیه، تساویِ سخت با تاجیکستان و حالا پیروزی کم‌رمق برابرِ تانزانیا -تیمِ صدوچندمِ رنکینگ فیفا- در آستانه‌ی جام‌جهانی۲۰۲۶ موجب نگرانیِ هواداران شده است.
آقای قلعه‌نویی که زمانی با انتقادِ تند از «دروغگویی» در کشور نگاه‌ها را به خود جلب کرد و اندکی بعد سکانِ هدایت تیم‌ملی را به‌دست گرفت، حالا پس‌از پیروزی مقابلِ حریفِ نه‌چندان مطرحِ آفریقایی، زبان به توجیه گشوده است.
جناب سرمربی گفته:«کره‌جنوبی هم در بازیِ دوستانه پنج گل می‌خورد اما کسی به آنها فشار نمی‌آورد!»؛ البته آقای قلعه‌نویی اشاره چندانی ندارد که حریفِ کره، برزیل بوده؛ نه ازبکستان یا تاجیکستان، آن‌هم در دیداری تدارکاتی و نه تورنمنتِ رسمی!
آقای قلعه‌نویی! چنانچه همان روحیه و صراحتِ مورد ادعای گذشته در مذمتِ «دروغ» را دارید، باید بدانید چنین مقایسه‌هایی، اگر خلافِ واقع نباشد، بیشتر شبیهِ مغالطه است تا تحلیل.
سرمربی تیم‌ملی باید آینه‌ی صداقت باشد، نه سپرِ دفاعی برای پنهان‌کردنِ ضعف‌ها. مردم از شما انتظار دارند بگویید «این نتایجِ ضعیف، حاصلِ اشتباهاتی بوده که باید جبران شود» و مسئولیتش را بپذیرید؛ نه آنکه از زیرِ بارِ پاسخگویی شانه خالی کنید.
مخفی ساختنِ ضعف با کلمات، نه دردِ این فوتبالِ «خسته» را درمان می‌کند و نه اعتمادِ مردم را برمی‌گرداند. «صداقت» و «راست‌گویی»، همواره بهترین تاکتیک است؛ حتی وقتی نتیجه به نفع‌تان نیست.
آقای قلعه‌نویی! «دروغ» و «ناراستی» همیشه بد است؛ چه از زبانِ سیاستمداران شنیده شود، چه از دهانِ سرمربی تیم ملی بیرون بیاید.
