نشنال اینترست در گزارشی به قلم "جی متیو مک‌لنیس" نوشت: نمایندگان کنگره آمریکا از فقدان مسئولیت‌پذیری کاخ سفید درباره تخلفات ایران بسیار عصبانی هستند. به عقیده این نمایندگان، رفتارهای مهربانانه "باراک اوباما،" رئیس جمهور آمریکا، و کابینه او موجب شد ایران ترسی از مجازات و تنبیه نداشته باشد و 11 اکتبر (19 مهر) یک موشک میان برد بالستیک را مورد آزمایش قرار دهد. ایران با این کار قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل را نقض کرد؛ اما واشینگتن چشمان خود را بر روی آن بست و فقط به دلیل حفظ توافق هسته‌ای از مواخذه تهران اجتناب کرد.
نشنال اینترست در ادامه این گزارش نوشت: "باب کورکر،" سناتور ایالت تنسی و رئیس کمیته روابط خارجی سنا، کابینه اوباما را به بی میلی برای مجازات ایران متهم کرد زیرا آنها قصد ندارند توافقی را که در دوران ریاست جمهوری اوباما امضا شده است بر هم زنند. به گفته سناتور کورکر، کاخ سفید در حمایت و تحکیم قدرت مخالفان دولتی در تهران نیز سستی می‌کند. ایران فوریه آینده شاهد برگزاری انتخابات مجلس شورای اسلامی است و اگر واشینگتن در شرایط کنونی اقدامی در جهت تقویت مخالفان دولتی انجام ندهد، دیگر فرصت این کار را نمی‌یابد. این موضوع به از دست رفتن قدرت نفوذ آمریکا در تغییر جریان‌های سیاسی ایران مربوط می‌شود.
این گزارش در ادامه نوشت: باید بپذیریم پس از انقلاب سال 1979 ایران، مقامات آمریکایی راه‌های بسیاری را برای نفوذ در احزاب چپ‌گرای این کشور امتحان کردند؛ اما به موفقیت‌های کم و نامحدودی رسیدند. "رونالد ریگان،" "بیل کلینتون" و "باراک اوباما" در دوران ریاست بر کاخ سفید تلاش‌های بسیاری برای نزدیک شدن به احزاب ایرانی بکار بستند.
واشینگتن در سال 2009 (1388) و همزمان با شکل‌گیری جریان فتنه در ایران، تلاش کرد از فرصت بوجود آمده در جهت ورود به فضای سیاسی ایران استفاده کند؛ اما با هشیاری و دخالت "آیت الله خامنه‌ای،" رهبر معظم جمهوری اسلامی ایران، این طرح نیز با شکست مواجه شد.
مقامات آمریکایی به دخالت در امور سیاسی دیگر کشورها عادت دارند؛ در برخی موارد موفق به این کار می‌شوند و در مواردی دیگر مانند ایران، از این کار بازمی‌مانند. آنچه مسلم است، آمریکا نه نقشی بر هدایت کردن جریان‌های سیاسی ایران دارد و نه از سوی جناحی مشخص در تهران حمایت می‌شود.
گزارش گروه بین المللی بحران درباره ایران که پس از امضای توافق هسته‌ای این کشور منتشر شد، تصویر روشنی از فضای سیاسی داخل ایران ترسیم کرد. در این گزارش آمده بود: موضوع قابل توجه درمورد ایران، اتحاد سیاسی در این کشور است. غرب باید بداند در مواجه با چنین دولتی نمی‌تواند یک بازیگر تاثیرگذار باشد و در مباحث سیاسی داخلی و احتمالا نزاع دیپلماتیک آن به موفقیتی دست یابد.
