برخی دربارۀ وجود و امکان معجزه تردید دارند که در چنین فضایی شایسته است برای فهم بهتر و صحیح‌تر به بیانات اهل‌بیت(ع) مراجعه کنیم.
امام صادق(ع) در اهمیت این امر می‌‌فرمایند: «المعجزه علامهٌ لله لا یعطیها إلا انبیاءهُ و رُسُلَهُ و حججه لیعرف به صدق الصادق من کذب الکاذب؛ «معجزه» نشانه‌ای از خداوند است که آن را جز به پیامبران، رسولان و حجت‌های خود نمی‌‌دهد تا به وسیله آن، راستگویی (مدّعیان ارتباط با خدا) از دروغگویی (مدعیان دروغین) شناخته شود».
در ادامه به یکی از معجزات امیرالمؤمنین(ع) اشاره می‌کنیم:
رمیله مى‌گوید: حضرت على(ع) شخصى را در حال خیاطى و آوازخوانى دید و فرمود: اى جوان! اگر قرآن بخوانى براى تو بهتر است.
عرض کرد: خوب نمى‌توانم بخوانم، دوست داشتم خوب قرآن مى‌خواندم.
حضرت فرمود: نزدیک بیا، جوان نزدیک حضرت على(ع) آمد و ایشان آهسته چیزى در گوش او گفت که تمام قرآن در قلب او نقش بست و حافظ کل قرآن شد.
متن حدیث:
«مَا رُوِیَ عَنْ رُمَیْلَةَ أَنَّ عَلِیّاً ع مَرَّ بِرَجُلٍ یَخِیطُ وَ هُوَ یُغَنِّی فَقَالَ لَهُ یَا شَابُّ لَوْ قَرَأْتَ الْقُرْآنَ لَکَانَ خَیْراً لَکَ فَقَالَ إِنِّی لَا أُحْسِنُهُ وَ لَوَدِدْتُ أَنِّی أُحْسِنُ مِنْهُ شَیْئاً فَقَالَ ادْنُ مِنِّی فَدَنَا مِنْهُ فَتَکَلَّمَ فِی أُذُنِهِ بِشَیْءٍ خَفِیٍّ فَصَوَّرَ اللَّهُ الْقُرْآنَ کُلَّهُ فِی قَلْبِهِ یَحْفَظُهُ کُلَّهُ». (الخرائج و الجرائح، ج1، ص174، ح7)
