اهمیت حدیث در میان مسلمانان از آن روست که از منابع اصلی استنباط احکام در فقه و عقاید در علم کلام محسوب می‌شود. همچنین احادیث از منابع اولیه پژوهش‌های تاریخی است.
امام علی (ع) می فرمایند:
فى صِفَةِ النَّبىِّ (ص) ـ طَبیبٌ دَوّارٌ بِطِبِّهِ قَد اَحکَمَ مَراهِمَهُ وَ اَحمى (اَمضى) مَواسِمَهُ یَضَعُ ذلِکَ حَیثُ الحَاجَةُ اِلَیهِ مِن قُلوبٍ عَمىٍ وَ آذانٍ صُمٍّ وَ اَلسِنَةٍ بُکمٍ مُتَتَبِّعٌ بِدَوائِهِ مَواضِعَ الغَفلَةِ وَ مَواطِنَ الحَیرَةِ...
پیامبر (ص) پزشکى بودند که با دانش خود، همواره در میان مردم مى گشتند، مرهم‌هایشان را به خوبى فراهم و ابزار کارشان را آماده مى ساختند و آنها را هرجا که لازم بود، مى گذاردند، در دل‌هاى کور و گوش‌هاى کر و زبان‌هاى گنگ. غفلتگاه‌ها و جایگاه‌هاى حیرت را جستجو و با داروى خود، آنها را درمان مى کردند
نهج البلاغه، از خطبه 108
