به گزارش افکارنیوز، تحقیقات تازه در آمریکا نشان داده که دلیل در خاطر ماندن برخی آهنگها و ترانه ها این است که باعث" خارش " مغز می‌شوند که تنها با تکرار همان نغمه برطرف می‌شود.

این نوع آهنگ‌ها که به " کرم گوش " معروفند معمولاً دارای مضمونی شاد و ترجیع بندی تکرار شونده‌اند و حالتی میان گیرا و عصبی دارند.

به گفته پروفسور جیمز کلاریس از کالج مدیریت تجاری دانشگاه سینسیناتی آمریکا، آهنگ‌هایی مانند " وای ام سی ای " اثر گروه " مردم روستا "(Village People)، " ماکارینا " اثر " لوس دل ریو " و " چه کسی سگها را ول کرد "(Who Let The Dogs Out) اثر " باها من " را از جمله این دسته آهنگ‌ها می‌داند.
پروفسور کلاریس گفت: " خارش ذهنی استعاره‌ای است برای توضیح چگونگی در خاطر ماندن آهنگ‌ها، برخی آهنگ‌ها دارای خواصی مشابه هیستامین‌ها(موادی که در واکنش به آلرژی در بدن تولید می‌شوند) هستند و باعثخارش مغزی می‌شوند. "

به گفته وی تنها راه خاراندن این خارش ذهنی این است که نغمه مزاحم را بی وقفه در مغز خود تکرار کنیم.

پروفسور کلاریس نتایج اولیه تحقیقات خود درباره " کرم گوش " را در همایشی در زمینه روانشناسی مصرف کنندگان عرضه کرد و گفت تقریباً همه انسان‌ها گاه و بیگاه دچار خارش ذهنی می‌شوند.

او گفت: " در طول مطالعات دریافتم که نود و هفت تا نود و نه درصد جمعیت در مقطعی زمانی در برابر کرم گوش آسیب پذیرند، اما مسلماً برخی از مردم آسیب پذیرتر از سایرینند؛ زنان معمولاً بیشتر در معرض آنند و موسیقیدان‌ها بیش از سایر افراد دچار آن می‌شوند. "

این تحقیقات بخصوص برای صنعت موسیقی پاپ که در پی رونق بازار است و همچنین برای تولیدکنندگان آگهی‌های تجاری جالب است که معمولاً برای فرو کردن نام‌های تجاری در مغز مصرف کننده از قطعات گیرا و کوتاه استفاده می‌کنند.

کریس اسمیت که حرفه‌اش تصنیف چنین قطعاتی است می‌گوید هم در تولید آگهی و هم آهنگ‌های پاپ باید قطعه‌ای ساخت که وقتی شنیده شد براحتی و بسرعت فراموش نشود.

به گفته وی، یکی از عناصر اصلی کرم گوش، عنصر تکرار است و حفظ نغمه‌ای با محتویات متغیر و گوناگون آسان نیست.

کريس اسميت کرم گوش را برای مقاصد نغمهای میدانند که مردم بتوانند سريع حفظ کنند و همانطور که در خيابان قدم میزنند تکرار کنند، البته به قيمت خرد شدن اعصاب بقيه مردم.