محمد باقر صدوق چهره ماندگار محیط زیست کشور در یادداشتی خطاب به رئیس جمهور با اشاره به شعارهای محیط زیستی رئیس جمهور در زمان انتخابات، عملکرد دو سال اخیر رئیس این سازمان را مورد بررسی قرار داده و با انتقاد از وضعیت فعلی محیط زیست در کشور، آورده است:
«ما بدین در نه پی حشمت و جاه آمده‌ایم
از بد حادثه این جا به پناه آمده‌ایم»
جناب دکتر روحانی، ریاست محترم دولت محیط زیستی جمهوری اسلامی ایران
بیش از دو سال است که با شعار اولویت محیط زیستی از عمر دولت شما می گذرد، شعاری که بی شک یکی از دلایل انتخابش آگاه شدن از وضعیت نامطلوب محیط زیست کشور بوده و زمانی که زمام امور دولت را بدست گرفتید به خوبی می دانستید چه چیزی را به شما تحویل داده اند اما همانگونه که قبلا عرض شد و دلایلی آوردیم انتخاب سرکار خانم ابتکار به عنوان رئیس سازمان حفاظت محیط زیست نه تنها گزینه مناسبی نبود بلکه بدترین گزینه نیز بود، اما این انتخاب شما به هر دلیلی که صورت گرفت بماند!
اما حضرتعالی از عملکرد ایشان باخبرید یا بی خبر، مطمئن هستم که بی‌خبرید، اگر مطلع بودید، آن گونه سخن در سازمان ملل ایراد نمی‌فرمودید، یا مشکلات محیط زیست را به تحریم‌ها گره نمی‌زدید.
جنابعالی اول شخص اجرایی کشور هستید، شاخص های منابع پایه و محیط زیست را مرور و مورد مطالعه قرار دهید، مطمئن باشید بیشتر از پنج دقیقه وقت جنابعالی را نخواهد گرفت و روند سیر نزولی آنها را مشاهده بفرمایید، راستی آقای رییس جمهور تا کی باید شاهد این بی تدبیری ها و نا‌امیدی ها و سوء مدیریت‌ها بود؟
یک‌سال از فرمایشات مقام معظم رهبری در 17 اسفند سال 93 می‌گذرد و دولت شما چه اقداماتی در راستای تحقق رهنمودهای ایشان انجام داده است؟ آیا برنامه ششم را ملاحظه فرموده‌اید؟ جای محیط زیست خالی است! این نشان‌دهنده کدامین تدبیر است؟
در دنیای پیشرفته امروز، محیط زیست رأس تمام امور اجرایی است و در کشور ما چه جایگاهی دارد؟ محیط زیستی که بستر زندگی و ابزار ارتقای مادی و معنوی ملت‌هاست در کشور چه وضعیت و آینده ای دارد؟
جناب آقای دکتر روحانی ، شما در ابتدای شکل گیری دولت یازدهم آن را دولت محیط زیستی نامگذاری کردید و همواره آن را تکرار کردید، حال شائبه ای وجود دارد که حفظ خانم ابتکار از حفظ محیط زیست برای شما و دولت ارجح و مهم تر است، آیا واقعا آب و خاک ایران زمین باید فدای شخص گردد؟ سیاست این‌قدر مهم است؟
سرمایه هر مملکتی آب و خاک آن است و بترسید از روزگاری که این دو عنصر اساسی دچار نابودی و فرسایش گردد.
