به گزارش افکارنیوز به نقل ازخراسان،بخش هایی از گفت و گو با یحیی آل اسحاق که در زمان دولت هاشمی رفسنجانی، وزارت بازرگانی را بر عهده داشته پیرامون اجرای قانون هدفمند کردن یارانه ها به شرح زیر است:




*باید انصاف به خرج داد. هدفمندی یارانه ها یک اقدام بسیار شجاعانه، خوب و قوی و زیبای دولت بود که انجام داد. این را خیلی پر رنگ کنید. با صراحت هم می گویم اقدامی که خود من زمانی که مسئول بودم نتوانستم انجام دهم با اینکه می خواستیم انجام دهیم. مجری یک بخش عمده اش هم خود من بودم. مجموعه اقتضائات و شرایط ایجاب نکرد و دولت شجاعانه وارد کار نشد.




*اقتضائات ایجاد نکرد، عزم برای اجرا بود. خود من به عنوان وزیر بازرگانی واقعا دنبال این کار بودم. حتی درباره نان به صورت آژمایشی کار را آغاز کردیم.




*یک سری مغازه سنگکی فانتزی در شمال شهر تهران احداثکردم. خواستیم قیمت نان سنگک شمال شهر در آن زمان به ۳۰ تومان افزایش دهیم. نشد. نتوانستیم. اقتضائات ایجاد نکرد. فضا آماده نبود.




*من می خواستم یارانه آرد و نان را حذف کنم. البته الان هم حذف نکرده ایم بلکه یارانه را هدفمند کرده ایم.




*ما می خواستیم یارانه را حذف کنیم که این اشتباه ما بود، حذف یارانه امکان پذیر نبود چرا که وقتی درآمد یک خانواده متناسب با هزینه اش بر اساس قیمت های جدید افزایش نیابد حتما واکنش اجتماعی در پی خواهد داشت.




* ۷۵ درصد درآمد های مردم در ۵ گروه کالایی مصرف می شود؛ کالا های اساسی، مواد غذایی، پوشاک، بهداشت و آموزش. اگر بخواهید برای یک حقوق بگیر بدون اینکه حقوقش را زیاد کنید هزینه اش را افزایش دهید حتما بازتاب دارد. وقتی یک خانواده قیمت عمده خوراکش نان باشد آن زمان من نان را به قیمت حملش می دادم. یعنی آرد را شرکت حمل می برد در مغازه نانوایی می گذاشت و پولی که می گرفت حتی پول کرایه حمل و نقلش هم نمی شد. یعنی در حقیقت دولت آرد را مجانی به نانوایی می داد. حال این قیمت تقریبا مجانی را یکدفعه بخواهید ۱۰ برابر کنید ۷۵ درصد زندگی محتل می شود.




*اصل این که یارانه ها باید حذف شود قطعی بود. آن زمان در کمیسیون تلفیق مجلس که خودم برای توجیه کردن آنان برای حذف یارانه رفته بودم خود مجلسی ها گفتند اگر به این ترتیب پیش برویم ۵ تا ۶ سال دیگر کل درآمد ها باید صرف حذف یارانه ها شود. در آن زمان قیمت دلار ۱۰ دلار بود. کل یارانه ها باید تا ۵ سال برای یارانه صرف می شد که خطر بزرگی برای اقتصاد بود و همه می دانستند. پس از جنگ این مساله مطرح بود ولی اقتضائات و شرایط محیا نبود.