مایک گالاگر، عضو جمهوریخواه مجلس نمایندگان آمریکا با ارائه این قطعنامه در آستانه مراسم چینی‌ها در اول ژوئیه، "حزب کمونیست چین را بابت ۱۰۰ سال نقض فاحش حقوق بشر " محکوم کرد و در "کنار مردم چین در تلاششان برای آزادی‌خواهی" ایستاد.
گالاگر به این نشریه مدعی شد: در قرن گذشته، حزب کمونیست چین بارها حقوق بنیادین بشر را نقض کرده و علیه شهروندان خودش مرتکب حملاتی وحشیانه شده است. داستان این حزب مملو از سرکوب، شکنجه، حبس گسترده و نسل‌کشی است. این صد سالگی نباید مایه جشن و شادمانی باشد؛ زمان آن است که این تاریخ بازتاب اعمال فاحشی باشد که این حزب مرتکب شده است و یاد ده‌ها میلیون قربانی که تحت رژیم ظالم این حزب متحمل درد و رنج شدند، گرامی داشته شود.
این پیشنهاد دوحزبی، "حزب کمونیست چین را بابت ۱۰۰ سال نقض فاحش حقوق بشر به ویژه سرکوب، شکنجه، حبس گسترده و نسل‌کشی محکوم میکند؛ از حق ذاتی مردم چین برای تعیین سرنوشت آزادی بیان سیاسی مستقل از حاکمیت تک حزبی حمایت میکند؛ از دولت ایالات متحده و متحدان و شرکای هم فکرش میخواهد تا از حقوق بشر در جمهوری خلق چین به ویژه از طریق استفاده از فناوری در پشتیبانی و توانمندسازی آزادی بیان و اطلاعات حمایت کنند؛ و مشتاق دیدن روزی هستند که حزب کمونیست چین دیگر وجود نداشته باشد."
این نماینده جمهوریخواه آمریکایی در این روند از حمایت افرادی نظیر مایکل مک‌کال، عضو ارشد جمهوریخواه در کمیته روابط خارجی مجلس نمایندگان آمریکا و رئیس گروه ضربت جمهوریخواهان در مورد چین، الیس استفانیک، رئیس کنفرانس جمهوریخواهان مجلس نمایندگان و برایان فیتزپاتریک و همچنین دموکرات‌هایی نظیر روبن گالگو، جاش گاتهیمر و جارد گلدن برخوردار شد.
براساس این گزارش، جشن صد سالگی حزب کمونیست چین در بحبوحه هشدارهای جامعه اطلاعاتی آمریکا درباره "بروز تهدید امنیت ملی از طرف چین، افزایش سوکوب داخلی و تخاصم خارجی چین و مانع‌تراشی دولت چین در انجام تحقیقاتی واقعی درباره منشاء پاندمی کرونا" فرا می‌رسد.
در قطعنامه جمهوریخواهان آمریکایی از جمله به "کمپین گسترده جنبش اطلاحات زمین در دهه ۴۰ میلادی که این حزب بین دو میلیون و سه میلیون تن را کشت، به ادغام اجباری سین‌کیانگ به دست ارتش آزادی‌بخش خلق در ۱۹۴۹ با کمک شوروی، به الحاق تبت در ۱۹۵۱ به دست ارتش آزادی‌بخش خلق و تبعید اجباری دالایی لاما در ۱۹۵۹ و به کمپین‌های «سه ضد و پنج ضد» در ۱۹۵۱ و ۱۹۵۲ که سرمایه‌داران و وفاداران به سرنگونی جمهوری چین را هدف گرفت و رهبرانشان از سرزمین اصلی اخراج شدند اما کنترل تایوان را حفظ کردند و به هزاران مورد اعدام و خودکشی اجباری ختم شد" اشاره دارد.
این قطعنامه همچنین به برنامه "یک گام بزرگ به جلو" متعلق به مائو تسه‌تونگ در اواخر دهه ۵۰ تا اوایل دهه ۶۰ اشاره دارد که "به بروز یکی از بدترین فجایع دست‌ساز بشر در همه دوران‌ها" انجامید. قطعنامه مذکور همچنین به فرهنگ انقلابی مائو از ۱۹۶۶ تا ۱۹۷۶ اشاره دارد که به "بازداشت خودسرانه، شکنجه و اعدام میلیون‌ها شهروند که تعدادشان بین یک تا ۳۵ میلیون برآورد میشود" اشاره دارد. در قطعنامه دو حزبی همچنین به "سیاست تک فرزندی" از ۱۹۷۹ تا ۲۰۱۵ که میلیون خانواده را از حق داشتن بیش از یک فرزند منع کرد، اشاره شده است.
