این روزنامه آمریکایی بازی تازه «رحما ابو عابد» کودک ۱۲ ساله فلسطینی را این طور توصیف کرد: آنها از یکدیگر می پرسند قبل از جنگ چه چیزی می خوردی؟ قبل از جنگ خانه شما چه شکلی بود؟ اگر لباس جدید داشته باشی کدام را می پوشی؟
والدین رحما در مصاحبه با نیویورک تایمز گفتند که او ماه هاست غذای [کافی] نخورده است و تصاویر ماهواره ای نشان می دهد که خانه آنها در جنوب غزه با خاک یکسان شده است. لباس های او عمدتا زیر آوار هستند. ساحل، جایی که والدینش قبل از جنگ، گاهی او را برای تفریح به آنجا می بردند، به خانه تمام‌وقتش تبدیل شده است. رحما نیز گفت: اگر بین مداد شمعی و نان حق انتخاب داشتم، نان را انتخاب می‌کردم.
نیویورک تایمز به وضعیت اسفبار تهیه غذا از سوی فلسطینی ها به ویژه در سایه حملات رژیم صهیونیستی به مراکز دریافت غذا اشاره کرد و افزود: موضوع کمک ها حتی به دایره کوچک و محدود لغاتی که «رایتال» خواهر کوچکتر رحما به زبان می‌آورد، راه یافته و وقتی رحما از او می پرسد «بابا کجا رفته است؟» پاسخ می دهد: «بابا، کمک».
پس از ۲۲ ماه جنگ، دوران کودکی در غزه وجود ندارد. در این منطقه یک میلیون و ۱۰۰ کودک ساکن هستند و تحقیقات سازمان ملل متحد نشان می دهد که تقریبا همه آنها به حمایت روانی و فیزیکی نیاز دارند. بیشتر آنها در تقریبا دو سال گذشته به دور از مدرسه بوده اند و بر اساس گزارش سازمان ملل متحد، بعد از محاصره غذایی ۱۱ هفته ای رژیم صهیونیستی در غزه، همه کودکان زیر پنج سال در این منطقه با سوءتغذیه حاد مواجه هستند.
بر اساس گزارش مقام های بهداشتی غزه، بیش از ۲۸ هزار فلسطینی زیر ۱۸ سال در غزه به شهادت رسیده اند؛ کودکانی که فرق بین نظامی و غیرنظامی را نمی دانند. حدود دو سوم آنها هنوز به دوران نوجوانی نرسیده اند. تحقیقات سال گذشته روزنامه نیویورک تایمز نشان داد که از ابتدای جنگ غزه، ارتش صهیونیستی تدابیر محافظتی از غیرنظامیان از جمله کودکان را کاهش داده است.
جیمز الدر سخنگوی یونیسف که در طول جنگ به طور مرتب از غزه بازدید کرده است، گفت: نشانه‌های عادی دوران کودکی از بین رفته و جای خود را به گرسنگی، ترس و آسیب‌های روحی همه جانبه داده است. این جنگ طوری پیش می رود که انگار دوران کودکی جایی در غزه ندارد.
نیویورک تایمز در بخش دیگری از این گزارش به وضعیت تحصیل کودکان غزه در شرایط جنگ پرداخت و با استناد بر آمار سازمان ملل متحد نوشت: حدود ۹۵ درصد از مدارس غزه نابود و در دو سال تحصیلی بیشتر کودکان از آموزش محروم شده اند. بسیاری از مدارس به اردوگاه های افراد بی خانمان تبدیل شده است و [رژیم] اسرائیل حتی به بهانه پناه گرفتن نیروهای حماس به آنها حمله می کند.
کودکان یتیم فلسطینی
ساجد الغلبان کودک ۱۰ ساله فلسطینی در یکی از صفحات دفترچه یادداشت خود عکسی از مادر و پدرش را در خانه قدیمی شان در خان یونس در جنوب غزه به تصویر کشیده است. در صفحه بعدی عکسی از مادرش را نقاشی کرده که او را به دکه سبزی فروشی می برد. این تازه ترین خاطره ای است که او از والدینش به خاطر دارد. «محمد» پدرش و «شیرین» مادرش در حملات به شهادت رسیدند. ساجد از حملات جان سالم بدر برد و خواهرش «الما» که ۱۲ ساله است و برادر هشت ساله آنها «عبدالله» دچار جراحت هایی در سر شدند. آنها به عمه شان سپرده شدند اما در ماه ژوئیه (تیر) حمله دیگری او را نیز به شهادت رساند و بچه ها در چادر خود بار دیگر زخمی شدند.
این دو برادر در بین دستکم ۴۰ هزار کودک فلسطینی هستند که دستکم یکی از والدین خود را از زمان آغاز جنگ غزه از دست داده اند.
آنها در چادری زندگی می کنند که افراد داوطلب عمدتا برای نگهداری از کودکان یتیم تشکیل داده اند. فقط در کمپ محل سکونت آنها یکهزار و ۲۰۰ کودک یتیم وجود دارد.
ساجد که پدر و مادری ندارد و یک برادر کوچکتر دارد که باید از او مراقبت کند، بین کودکی و بزرگسالی زودرس معلق است. گاهی اوقات در دفترچه اش نقاشی‌های کودکانه می‌کشد. یا با دیگر کودکان اردوگاه تیله بازی و قایم باشک بازی می‌کند. اما او همچنین به طور فزاینده‌ای تلاش می کند که از عمه اش در نگهداری از خانه موقت شان حمایت کند.
