سران آمریکا و کره شمالی روز سه‌شنبه 12 ژوئن (22 خرداد) پس از کش و قوس‌های فراوان در سنگاپور برای نخستین بار دیدار و گفتگو کردند.
این اولین بار بود که یک رئیس‌جمهور آمریکا در زمان حضور در کاخ سفید با یک رهبر کره شمالی دیدار کرد. روسای جمهور سابق آمریکا حاضر به انجام این کار نشده بودند. از این رو، بسیاری از تحلیلگران این دیدار را به ویژه با توجه به هسته‌ای شدن کره شمالی، یک پیروزی بزرگ برای این کشور و مذاکره آن با آمریکا را نیز «مذاکره از موضع قدرت» می‌دانند.
دیدار ترامپ و کیم جونگ اون در حالی برگزار شد که پیش‌تر دولت آمریکا اعلام کرده بود هرگز کره شمالیِ دارای سلاح هسته‌ای را نخواهد پذیرفت. علی‌رغم اینکه کره شمالی همیشه از «خلع سلاح هسته‌ای کامل شبه‌جزیره کره» حرف می‌زند، اما دونالد ترامپ و مقامات آمریکایی مدعی‌اند که در نشست سنگاپور کره شمالی آمادگی خود را برای خلع سلاح هسته‌ای کامل پیونگ‌یانگ اعلام کرده است.
نشریه فارن پالیسی افزود دست‌یابی به خلع سلاح هسته‌ای کامل کره شمالی هدفی دست‌نیافتنی است و آمریکا و کره جنوبی تنها می‌تواند خطر برنامه هسته‌ای کره شمالی را کمتر کنند. کره شمالی بدون شک بر حقظ برنامه هسته‌ای صلح‌آمیز خود پافشاری خواهد کرد چرا که آن را حق قانونی و مشروع خود می‌داند، نه حقی که واشنگتن انتخاب کند آن را اعطا یا مضایقه نماید. افزون بر این کره جنوبی و ژاپن دارای برنامه صلح‌آمیز هسته‌ای و فضایی هستند.
این نشریه آمریکایی در ادامه مدعی شد: آمریکا و کره جنوبی باید به پیونگ یانگ کمک کنند تا با ایجاد تغییراتی در ساختار برنامه هسته‌ای خود، آن را به تأسیساتی برای تولید برق هسته‌ای و پزشکی هسته‌ای و همچنین برنامه موشکهای بالستیک دوربرد را به برنامه فضایی صلح‌آمیز برای پرتاب ماهواره‌های فضایی پیش‌بینی آب‌وهوا و فجایع طبیعی تبدیل کند.
نویسنده این مطلب در ادامه تاکید کرد: «شرط پیش‌برد چنین طرحی این است که کره شمالی موافقت کند توانمندیهای هسته‌ای و نظامی خود را متوقف و پاکسازی کند. اما بر اساس شناخت دقیقی که از حجم برنامه هسته‌ای کره شمالی داریم، حذف توانمندیهای نظامی کاری بسیار مشکل و زمان‌بر است؛ چرا که در حال حاضر به احتمال زیاد پیونگ‌یانگ دارای نزدیک به 30 سلاح هسته‌ای، مجتمع هسته‌ای وسیع برای تولید پلوتونیوم و اورانیومِ با غنای بالا، توانایی تولید سلاح، و زرادخانه‌ای بزرگ از موشکهای بالستیک قاره‌پیما است».
فارن پالیسی در پایان نوشت: تغییر ساختار برنامه هسته‌ای پیونگ‌یانگ ذاتاً زمان مورد نیاز برای نقطه گریز یا نقطه فرار (مدت زمان تولید بمب هسته‌ای) را کاهش می‌دهد و اگر کره شمالی بار دیگر تصمیم به ساخت بمب هسته ای داشته باشد می‌تواند این کار را انجام دهد، اما در چنین شرایطی از آنجایی که تحت نظارت و بازرسی بین‌المللی قرار دارد، هرگونه تلاشی در این راستا سریع شناسایی می‌شود.
