یادداشت‌نویس نشریه بِی‌تاون‌سان آمریکا که در ایالت تگزاس این کشور منتشر می‌شود، در یادداشتی با بررسی عملکرد و اظهارات رئیس جمهوری ایالات متحده، نوشت که «ترامپ علامت بیماری است و نه عامل آن.» متن این یادداشت به شرح زیر است:
در همین دهه های اخیر آمریکا یک امپراطوری بود؛ اما ما این امپراطوری را با دست‌نشانده های خود و در جریان عملیات‌های سیاسی به قدرت رساندیم و در بعضی موارد به نام کمک‌های نظامی و پیشرفت‌های دفاعی، آن را به دیگران تحمیل کردیم.
شاید به همین دلیل است که در سفر‌هایی که به چندین کشور داشتم، امریکا را، هم مایه حسادت و هم مایه نفرت در جهان یافتم.
تمام امپراطوری‌ها پایانی داشتند که بیشتر از دویست سال عمر نکردند. شروع پایان آنها از فساد در داخل آنها نشات میگرفت.
در امریکا سه‌گانه قدرت نظامی، همکاری نظامی و حاکمیت قانون، از گذشته منبع قدرت ما بوده و تحسین جهانی را برای ما به همراه داشته است؛ اما سیاست‌های افراط‌گرایانه ما، نه فقط در حوزه مهاجرت؛ بلکه در حوزه سیاست خارجه، مسیر لغزنده‌ای را برای امریکا در این چند سال اخیر رقم زده؛ به خصوص از زمانی که دونالد ترامپ عهده دار ریاست جمهوری امریکا شده است.
این دست سیاست‌ها، همه مردم امریکا را ناراحت و عصبانی کرده است. اما ریشه این خشم در گذشته با ما بوده؛ چه زمانی که سیاست سوزاندن و خالی کردن بمب‌های ناپالم یا عامل نارنجی، یا استفاده از سلاحهای بیولوژیکی علیه ویتنامی‌ها بود، یا رفتار زشت و زننده ما علیه ایرانیان در سال 1953، یا کاری که ما در جنگ عراق علیه این کشور انجام دادیم که منجر به کشته شدن بیش از یک میلیون نفر بی گناه شد؛ آنهم به بهانه‌هایی کاملا دروغ؛ و چه زمانی که از حامیان کشتار مردم بی‌گناه در یمن و فرستادن نزدیک به 8 میلیون نفر به لبه قحطی با چشمانی بسته حمایت کردیم.
عواقب تمامی تصمیمات اغلب یکطرفه ما به خودمان برگشته است. این خشم یک واقعیت تلخ است.
ما هرگز به حرفمان عمل نکردیم و همیشه منفردانه عمل کردیم؛ اما از زمان جنگ‌های داخلی در امریکا تاکنون این کشور به این اندازه با خود در تناقض نبوده است. ما دیگر با هم صحبت نمی کنیم و فقط در توییتر و فیسبوک به هم حمله میکنیم و شبکه های خبری فقط ما را تنها‌تر می کنند.
این کشور سالهاست که بیمار است و ترامپ فقط علامت این بیماری‌ست نه عامل آن. و تا زمانی که دو حزب این کشور و افرادی که خود را جزو این دو حزب نمی دادند، با هم رو در رو صحبت نکنند و از تجربه خود در امریکا حرف نزنند، این کشور عملا منزوی تر می شود.
