خبرگزاری فرانسه در مطلبی نوشت: اسرائیل که قرار است روز سه‌شنبه در واشنگتن قرارداد عادی‌سازی روابط با امارات و بحرین را امضا کند همواره روابط پر سر و صدایی با جهان عرب داشته است و به طور رسمی از سال ۱۹۴۸ (۱۳۲۶ شمسی) هشت جنگ با آنان داشت.
پیش از این، مصر و اردن هم به ترتیب در سال‌های ۱۹۷۹ (۱۳۵۷) و ۱۹۹۴ (۱۳۷۲) به طور رسمی با اسرائیل ارتباط برقرار کردند.
۱۴ مه سال ۱۹۴۸ (۱۴ اردیبهشت ۱۳۲۷)، سه سال پس از جنگ جهانی دوم ، دیوید بن گورین، تأسیس اسرائیل در بخشی از فلسطین را اعلام کرد. یک روز بعد، ارتش‌های کشورهای عربی علیه اسرائیل وارد جنگ شدند که پیروزی قاطعی کسب کردند. بیش از ۷۶۰ هزار فلسطینی ناچار به مهاجرت یا از خانه‌های خود رانده شدند.
در اکتبر سال ۱۹۵۶ (مهر ۱۳۵۵)، سه ماه پس از ملی شدن کانال سوئز از سوی مصر، اسرائیل یگان‌های زرهی و هوایی خود را وارد صحرای سینا کرد و به کانال سوئز رسید. تحت فشار اتحادیه اروپا، آمریکا و سپس اتحاد جماهیر شوروی، اسرائیل سرانجام عقب نشینی کرد.
در ژوئن سال ۱۹۶۷ (خرداد ۱۳۴۶)، اسرائیل جنگی را موسوم به جنگ شش روزه علیه مصر، سوریه و اردن آغاز کرد و شرق قدس، کرانه باختری، نوار غزه، بلندی‌های جولان سوریه و سینای مصر را اشغال کرد.
ششم اکتبر سال ۱۹۷۳ (مهر ۱۳۵۲) مصر و سوریه در صحرای سینا و جولان به اسرائیل حمله کردند. ارتش اسرائیل در ازای تلفات سنگینی پیروز شد.
در نوامبر سال (آبان ۱۳۵۸)، مناخیم بگین، نخست وزیر اسرائیل ، و رئیس جمهور مصر در واشنگتن نخستین پیمان صلح اسرائیل-عرب را امضا کردند.
ششم ژوئن سال ۱۹۸۲ (۱۶ خرداد ۱۳۶۱)، نیرو‌های اسرائیلی لبنان را اشغال و بیروت را محاصره کردند. سازمان آزادی‌بخش فلسطین به رهبری یاسر عرفات باید این کشور را ترک می‌کرد. نیرو‌های اسرائیل تا سال دو هزار جنوب لبنان را در اشغال داشتند.
پس از ربوده شدن سربازان اسرائیلی از سوی حزب‌الله در سال ۲۰۰۶ (۱۳۵۸)، اسرائیل عملیات مخربی را در لبنان آغاز کرد. در ۲۶ اکتبر سال ۱۹۹۴ (آبان ۱۳۷۳) اسحاق رابین، نخست وزیر اسرائیل، و عبدالسلام مجالی، نخست وزیر اردن، توافق صلحی امضا کردند که امنیت اسرائیل در مرز‌های مشترک طولانی را تضمین می‌کرد.
در اواخر سال ۱۹۸۷ (۱۳۶۶) فلسطینی‌های کرانه باختری و غزه «جنگ سنگها» را که نخستین انتفاضیه علیه اشغالگری اسرائیل بود را آغاز کردند. ۱۳ سپتامبر سال ۱۹۹۳ (۲۲ شهریور ۱۳۷۲)، پس از مذاکرات محرمانه اسلو، اسرائیل و سازمان آزادی‌بخش فلسطین در واشنگتن توافقنامه‌هایی در مورد استقلال فلسطین امضا کردند که با دست دادن تاریخی اسحاق رابین و یاسر عرفات رسمی شد. یاسر عرفات به سرزمین‌های اشغالی بازگشت و تشکیلات خودگردان فلسطین را بنا نهاد.
در نوامبر سال ۱۹۹۵ (۲۲ آبان ۱۳۷۴)، اسحاق رابین ترور شد.
در سپتامبر سال ۲۰۰۰ (شهریور ۷۹)، بازدید آریل شارون، رهبر راست‌گرایان اسرائیل، از شبستان مساجد در شرق قدس آغاز انتفاضه دوم را به دنبال داشت. ارتش اسرائیل شماری از شهر‌های کرانه باختری را اشغال کرد و در مارس ۲۰۰۲ (اسفند ۱۳۸۰) گسترده‌ترین عملیات خود از سال ۱۹۶۷ را آغاز کرد.
در سال ۲۰۰۵ (۱۳۸۳)، اسرائیل از نوار غزه عقب نشینی کرد، اما پس از آنکه در سال ۲۰۰۷، حماس کنترل منطقه را به دست گرفت این منطقه را تحریم و محاصره کرد.
نوار غزه از سال ۲۰۰۸ (۱۳۸۶)، صحنه سه عملیات نظامی اسرائیل بود.
۶ دسامبر سال ۲۰۱۷ (۱۵ آذر ۱۳۹۶)، دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا قدس را به عنوان پایتخت اسرائیل به رسمیت شناخت و خشم مردم فلسطین را برانگیخت. فلسطینی‌ها امیدوار بودند شرق قدس پایتخت کشوری باشد که آن‌ها در آرزوی آن بودند. این اقدام از سوی جامعه بین‌المللی هم تایید نشد. ۱۴ مه سال ۲۰۱۸ (۲۴ اردیبهشت ۱۳۹۷)، آمریکا سفارت خود را به قدس منتقل کرد.
در مارس سال ۲۰۱۹ (اسفند ۱۳۹۷)، دونالد ترامپ با امضای حکمی، حاکمیت اسرائیل بر بلندی‌های جولان را هم به رسمیت شناخت. در ۲۸ ژانویه سال ۲۰۲۰، ترامپ از طرحی جنجالی برای خاورمیانه رونمایی کرد که در آن الحاق کرانه باختری اشغالی از سوی اسرائیل پیش‌بینی شده بود.
۱۳ اوت (۲۳ مرداد) امارات و اسرائیل در چارجوب توافقی که دونالد ترامپ اعلام کرد به عادی سازی روابط خود تصمیم گرفتند. بنابر اعلام ابوظبی در این توافق لغو الحاق کرانه باختری از سوی از سوی در نظر گرفته شده است. اما بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل، اعلام کرد این تنها لغو موقت این طرح است.
۱۱ سپتامبر (۲۱ شهریور)، دونالد ترامپ اعلام کرد بحرین و اسرائیل هم به دنبال عادی‌سازی روابط خود هستند. مقامات فلسطین این توافقنامه‌های عادی‌سازی را ضربه خنجر به پشت خود دانستند.
